کیست که بتواند آتش بر کف دست نهد
و با یاد کوه های پر برف قفقاز خود را سرگرم کند؟
یا تیغ تیز گرسنگی را با یاد سفره های رنگارنگ کُند کند؟
یا برهنه در برف دی ماه فرو غلتد و به آفتاب تموز بیاندیشد…!؟
نه، هیچکس! هیچکس چنین خطری را به چنان خاطره ای
تاب نیاورد
از آنکه خیال خوبی ها درمان بدی ها نیست
بلکه صد چندان بر زشتی آنها می افزاید ( ادامه )
اینجا بر تخته سنگ
پشت سرم نارنجزار
رو در رو دریا مرا میخواند
سرگردان نگاه میکنم
میآیم . میروم . انگاه در میابم که همه چیز یکسان است و با این حال نیست
آسمان روشن و آبی . کنون تلخ و ملال انگیر
سفید پوشیده بودم با موی سیاه
اکنون سیاه جامه ام با موی سپید
میآیم . میروم . میاندیشم که شاید خواب بوده ام
میاندیشم که شاید خواب دیده ام
خواب بوده ام . خواب دیده ام
عطر برگهای نارنج . چون بوی تلخ خوش کندر
رو در رو دریا مرا میخواند ( ادامه )
ز پوچ جهان هیچ اگر دوست دارم
ترا ای کهن ا بر دوست دارم
ترا ای کهن پیر جاوید برنا
ترا ای گران مایه دیرین ایران
تو ای شور بوم غمین
پر از خوندل و مهربان چه
تو ای دخت شرمگین امید
ترا دوست دارم اگر دوست دارم
ترا دوست دارم اگر دوست دارم
تو ای شور بوم غمین ( ادامه )
تو هنوزم گل دست اینو اونی
تو نموندی پیش من با مهربونی
خیلی وقته گوش به حرف من نمیدی
یه روزی میشه که قدرمو بدونی
تازگیا واسه دل بلا شدی
راستی راستی درد بی دوا شدی
تازگیا واسه دل بلا شدی
راستی راستی درد بی دوا شدی
غیر تو کی میتونه زخمامو درمون بکنه
ناله های دلمو تو سینه پنهون بکنه
بشینه توی خونه واسه دلم قصه بگه
غصه های دلمو از خونه بیرون بکنه
تازگیا واسه دل بلا شدی ( ادامه )
تو چشمون سیاهم تو نگاه کن
به رخسار چو ماهم تو نگاه کن
دیگه غم تو دلم پا نمیذاره
دل من پس از این غصه نداره
ببین خنده من شادی من
هستی من مستی من
هرچه که دارم از تو دارم
ببین نور صفا در نگهم
پرتو چشم سیهم
هرچه که دارم از تو دارم
تو چشمون سیاهم تو نگاه کن
به رخسار چو ماهم تو نگاه کن
دیگه غم تو دلم پا نمیذاره
دل من پس از این غصه نداره
ببین چشمون من جام شرابه
نگهم بخدا جادوی خوابه ( ادامه )
امیدا توی دلم غصه ای بی حساب شده
قصه اومدن تو دیگه یه کتاب شده
به یادت دو قطره اشک میشینه روی گونه هام
جای بوسه های تو خالیه بر روی لبام
دل تو خراب و ویرونه بشه
مثل من عاشق و دیوونه بشه
دل تو خراب و ویرونه بشه
مثل من عاشق و دیوونه بشه
بی تو دل باز داره دیوونه میشه
همدم ساغر و پیمونه میشه
ریشه جونو به آتیش میکشه
دل دیگه مثل یه ویرونه میشه
دل تو خراب و ویرونه بشه ( ادامه )
رفتم رفتم رفتم و بار سفر بستم
با تو هستم هر کجا هستم
از عشق تو جاودان ماند ترانه من
با یاد تو زنده ام عشقت بهانه من
پیدا شوچو ماه نو گاهی به خانه من
تاری زد گل از رخت در آشیانه من
رفتم و بار سفر بستم
با تو هستم هر کجا هستم
آهم را می شنیدی
به حال زارم می رسیدی
نازت را میخریدم
تو ناز من را میکشیدی
بخدا که تو از نظرم نروی
چو روم ز برت ز برم نروی
رفتم و بار سفر بستم ( ادامه )
تنها با گلها گویم غمها را
چه کسی داند ز غم هستی چه به دل دارم
به چه کس گویم شده روز من چو شب تارم
نه کسی آید نه کسی خواند
ز نگاهم هرگز راز من
بشنو امشب غم پنهانم
که سخنها گوید ساز من
تو ندانی تنها همه شب باگلها
سخن دل را میگویم من
چو نسیمی آرام که وزد بر بستان
همه گلها را میبویم من
تنها با گلها گویم غمها را
چه کسی داند ز غم هستی چه به دل دارم
به چه کس گویم شده روز من چو شب تارم ( ادامه )
زمونه ای شده که کس وفا نداره
شراب کهنه مستی و صفا نداره
اهل دلی ز حال دل خبر نداره
دعای عاشقونه هم اثر نداره
زمونه ای شده که بوسه سرد سرده
گلهای سرخ عاشقونه زرد زرده
تو این زمونه من خریدار تو بودم
دیوونه ای بودم گرفتار تو بودم
زمونه ای شده پر از غم جدایی
کسی نمیخونه نوای آشنایی
عاشق تو این زمونه غمخواری نداره
افسانه مجنون خریداری نداره
زمونه ای شده که مست دل شکسته ( ادامه )
گر نمیدانی بدان اندر دل تنگم خانه کرده
کس نکرده با دلم کاری که غم جانانه کرده
خود تو دانی و دل من کز تو غم شد حاصل من
گرچه در هر محفلی این فتنه مرا دیوانه خواندی
گر نمیدانی بدان عشق تو مرا دیوانه کرده
عشق ترا در سینه ام با خون دل پرورده ام
از بی وفاییهای تو در کوی جنون ره برده ام
عشق ترا در سینه ام با خون دل پرورده ام
از بی وفاییهای تو در کوی جنون ره برده ام
