دانلود جدیدترین آهنگ های ایرانی

سردم شده بدجور عزیزم بغلم کن
یخ کردم از این سوز دمادم بغلم کن

تا باد مرا با خود از این کوچه نبرده
بی دغدغه با دغدغه محکم بغلم کن

دنیا همه مشتاق تو هستند ولی تو
با وسعت شوق همه عالم بغلم کن

شد شایعه غم خورده در این کوچه یکی را
تا آن که نبلعیده مرا هم بغلم کن

این شهر همه در پی حرفند و حسودند
آهسته و پیوسته و کم کم بغلم کن

از لطف تو هر بی سر و پایی شده آدم
امید که من هم شوم آدم بغلم کن

من داوطلب آمده ام تا که بمیرم
اینجاست همان خط مقدم بغلم کن

گیریم که پیش از همه با این عمل زشت
رفتیم جهنم به جهنم بغلم کن

حتی بشود محشر عظمی همه دنیا
ای رهبر دل های معظم بغلم کن

انکحت و زوجت دلم عاقد و شاهد
ای عشق شدم من به تو محرم بغلم کن…!

زمین شناسِ حقیری تو را رصد می کرد
به تو، ستاره ی خوبم نگاه بد می کرد

کنارت ای گل زیبا، شکسته شد کمرم
کسی که محو تو می شد، مرا لگد می کرد

تو ماه بودی و بوسیدنت، نمی دانی
چه ساده داشت مرا هم بلند قد می کرد

بگو به ساحل چشم ات که من نرفته، چطور؟
به سمت جاذبه ای تازه جزر و مد می کرد

چه دیده ها که دلت را به وعده خوش کردند
چه وعده ها که دل من ندیده رد می کرد

کنون کشیده کنار و نشسته در حجله
کسی که راه شما را همیشه سد می کرد

به تو گفتم که در این دور شدن ناچاری؟
سربه تایید تکان دادی و گفتی آری !

(عین مرگ است اگر بی تو بخواهد برود
او که از جان خودت دوست ترش می داری )

ای که نزدیک تری از من دلتنگ به من
بین ما نیست به جز فاصله ای اجباری

من عروس توام ای از من و آغوشم دور
خطبه را گریه ی من می کند امشب جاری

زندگی چیست به جز خاطره ای افسرده
زندگی چیست به جز رنج و غمی تکراری

گله ای نیست به تنهایی خود دل بستم
به -غزل گریه- ی هر روز..به شب بیداری

روی دیوار دلم سایه ای از قامت توست
مثل تنهایی من قد بلندی داری …

دیگه نیستش… نداریمش
به یاد ندارم روزی که نبوده باشی
حتی یه نیم نگاه کافی بود بدونیم که هستی مث همیشه
فکر میکردیم حالا حالاها خواهی بود
همه میگن که تو رفتی
همه میگن که تو نیستی
با این رخت سیاه که تن هممون هس
با این همه تسلیت و پارچه های سیاه بر در و دیوار خونه
میخوان بگن دیگه رفتی واسه همیشه
میخوان باورمون شه که دیگه نیستی و باید برا دیدنت بریم سر مزارت
باورت میشه؟
ازین به بعد باید با خاطراتت سر کنیم و برا همدیگه تعریف کنیم و گریه گریه گریه
باورمون نمیشه آخه
هنوزم فکر میکنیم تو اتاقتی با پتویی که همیشه رو دوشته
هنوزم قدم میزنی آروم آروم با اون پاهای نحیفت
هنوزم صدا میزنی و میگی تشنمه آب میخوام

هنوزم صدات
صدات صدات صدات
تو گوشمه هی میگفتی بریم خونه خودمون
هنوزم چشات جلو چشامه
چشایی که قرمز میشدن از بی خوابی
پلک زدنات
اون انگشتای خاصِت
انگشتای مردونه ی زحمت کشیده که میکشیدی رو سرت
تلخه تلخ
کاش اون دنیا تلفن داشت میتونستیم حالتو بپرسیم
بدونیم چی نیاز داری
بدونیم کسی هست یه لیوان آب دستت بده
کاش یکی از حال و روزت خبر بیاره واسمون
پشت و پناه بچه ها و نوه ها بودی
ستون خونه بودی
آه که چقدر بی خوابی کشیدی
ینی اقد خسته بودی که عصر جمعه واسه همیشه خوابیدی؟
باور کن دیگه خیلی سرد و سوت و کوره این خونه

هر چند چشمت با نگاهم مهربان نیست
چشمم به دنبال ِ نگاه ِ این و آن نیست

چندیست حالم را نمی پُرسی و دانم
لطفت به من حتّی به قدر ِ دیگران نیست

در سر اگر باشد هوای دختر ِ خان
هرگز رعیّت زاده را ترسی ز خان نیست

با من غریبی می کنی و سر گِرانی
در پیش ِ نا اهلان ولی نازت گِران نیست

فکر ِ سرت را خواندم از نوع ِ نگاهت
لطفا مودّب باش ، این طرز ِ بیان نیست

دل پیش ِ شاعر حُرمتی دارد وگرنه
شاعر برای دل ربودن ناتوان نیست !

هرگز ” خداحافظ “ نگو وقت ِ جدایی
چشمم حریف ِ گریه های بی امان نیست

حال ِ دلم ، حال ِ پلنگی مست و وحشیست
افسوس ماهی بر زمین و آسمان نیست !

چه بگویم؟ نگفته هم پیداست
غم این دل مگر یکی و دو تاست؟

به همم ریخته ست گیسویی
به همم ریخته ست مدتهاست

هم به هم ریخته ست هم موزون
اختیارات شاعری خداست

در کش و قوس بوسه و پرهیز
کارمان کار ساحل و دریاست

نیست مستور آن که بد مست است
چشم تو این میانه استثناست

خاطرت جمع من پریشانم
من حواسم هنوز پرت هواست

از پریشانی اش پشیمان نیست
دل شیدای ما از آن دلهاست !

هر کجا میروی دلم با توست
هر کجا میروم غمت آنجاست

عشق سوغات باغهای بهشت
عشق میراث آدم و حواست

چه زیبا میشوی وقتی چنین در باد میرقصی
چه زیباتر که وقتی نیستی در یاد میرقصی

من اینجا خشت خشتم آیه های تلخ ویرانیست
سرت خوش باد بانو که هنوز آباد میرقصی

تو برمیخیزی از خاکستر خاموش من روزی
و بغض سالیان کهنه را فریاد میرقصی

هجوم بی امان تلخکامیهای دنیا را
چه شیرین با دل درمانده فرهاد میرقصی

تو را از پشت دیوار ستبر درد میبینم
رها از پیله تنهاییت آزاد میرقصی

تماشاییترین درس دبستان منی وقتی
که بابا را چنین جان داد تا نان داد میرقصی

تناقض در نگاه ما همیشه حرف اول بود
من از بیداد میسوزم ، و تو بیداد میرقصی

 تو رفتی و همه ی باغ از تو خالی ماند
نشانه های قدومت به روی قالی ماند

وَ بعد از آن ، من ِ آشفته ماندم و یک دل
دلی که بی تو هدر رفت و آن حوالی ماند

بدون تو به کدامین جهات خیره شوم ؟
بدون تو نه جنوبی و نه شمالی ماند

تمام سهم ِ من از آن وداع آخر بــود :
« چرا ؟ » ، « چگونه ؟ » ؛ که از جمله ی سؤالی ماند

خدا کند برساند خبر به گوشت باد
که بعد ِ رفتن تو ، باغ در چه حالی ماند !!!

همه جا هستم و در حال تماشای توام
من تماشاگر نامریی دنیای توام

نگرانم که شبی در پی من گم بشوی
چون مه آلودترین قسمت رویای توام

تو نوازنده ی یک قطعه ی غمگینی و من
مثل یک نت نگران شب اجرای توام

روی سن رفتی و کم کم نفست بند آمد
مثل اکسیژنم اطراف نفس های توام

بین جمعیت کنسرت مرا پیدا کن
همه جا هستم و در حال تماشای توام

بین گیسوی تو هم گل های شب بو لازم است؟ !
تـــوی دستان تو هــم آیا النگـو لازم است؟ !

تا شود توصیف چشم و گونــه و لب های تو
باغـــی از بـادام و سیب و آلبالـو لازم است

بــس ظریفی نووک انگشتم خراش ات میدهد
تــا کنــــم لمس تن نازت پر قــو لازم است

چشم زن های عرب هم مثل چشمان تو نیست
در رقابت بـا نگـــاهت چشمِ آهــو لازم است

شاعرک ها طبع شان لال است از توصیف تـو
بَهرِ تــو صـد “منزوی”ْ مردِ غزلگو لازم است

تُرْش رویــی هم بکن شیرین عسل بانوی من
گـــاه گـــاهی قاطی فالوده لیمو لازم است