تقديم به پدرانى كه نيستن
قلمم راست بايست!
واژه ها … گوش به فرمان قلم!
همگي نظم بگيريد
مودب باشيد!
صاحب شعر عزيزي است به نام پدر
امشب از شعر پرم،کو قلم و دفتر من؟!
آنقَدَر وسوسه دارم بنويسم که نگو …
تک و تنها و غريبم!
تو کجايي پدر…؟!
آنقَدَر حسرت ديدار تو دارم که نگو …
بسکه دلتنگ تو ام ،از سر شب تا حالا …
آنقَدَر بوسه به تصوير تو دادم که نگو …
جانِ من حرف بزن!
امر بفرما پدرم …
آنقَدَر گوش به فرمان تو هستم که نگو …

الان ای کاش نزدیک تو بودم
تو این راه مه آلود شمالی
با این آهنگ دارم دیوونه میشم
پر از بغضم فقط جای تو خالی
ما با هم تا حالا دریا نرفتیم
از اون خونه، از این دنیای خودخواه
تو رو شاید یه روزی قرض کردم
به اندازه ی یه سفر کوتاه
میخوام تو آینه ها بهتر از این شم
نگاه من نوازشم بلد نیست
به خاطر تو التماس کردم
با لبهایی که خواهشم بلد نیست
میخوام محکم نگه دارمت این بار
تو که باعث دلتنگیم میشی
بلایی به سر خودم میارم
که تو چشمای من تسلیم میشی
تو مغـروری نمی ذاری بفهمم
که احساست به من تغییر کرده
دلت از آخرین باری که دیدم
توی آغوش سردم گیر کرده
چه خوبه پیرهن منو بپوشی
بهم تکیه کنی تا خسته میشی
تا بارون بند می یاد بمونی پیشم
تو اینجوری به من وابسته میشی
میخوام تو آینه ها بهتر از این شم
نگاه من نوازشم بلد نیست
به خاطر تو التماس کردم
با لبهایی که خواهشم بلد نیست
میخوام محکم نگه دارمت این بار
تو که باعث دلتنگیم میشی
بلایی به سر خودم میارم
که تو چشمای من تسلیم میشی

دلم میخواد ببینمت بازم بخندی تو نگام
آخه فقط تو میدونی از زنده بودن چی میخوام
دلم بهم میگفت تورو میشه یه جور دیگه خواست
آخه فقط قلب توئه که با من اینقدر سر به راست
از تو دلگیرم که نیستی کنارم
من دارم می‌میرم تو کجایی من باز بی قرارم
میدونی جز تو کسی رو ندارم
باورم نمیشه اینقدر آسون رفتی از کنارم

ای نگاهت نخی از مخمل و از ابریشم
چند وقتی است که هر شب به تو می اندیشم
به تو آری به تو یعنی به همان منظر دور
به همان سبز صمیمی ، به همان باغ بلور
به همان سایه ، همان وهم ، همان تصویری
که سراغش ز غزلهای خودم میگیری
به تبسم ، به تکلف ، به دل آرایی تو
به خموشی ، به تماشا ، به شکیبایی تو
به نفسهای تو در سایه سنگین سکوت
به سخنهای تو با لهجه شیرین سکوت
به همان زل زدن از فاصله دور به هم
یعنی آن شیوه فهماندن منظور به هم
شبحی چند شب است آفت جانم شده است
اول اسم کسی ورد زبانم شده است ( ادامه )

صحبت از پژمردن یک برگ نیست
فرض کن مرگ قناری در قفس هم مرگ نیست
فرض کن یک شاخه گل هم در جهان هرگز نرُست
فرض کن جنگل بیابان بود از روز نخست
در کویری سوت و کور
در میان مردمی با این مصیبت ها صبور
صحبت از مرگ محبت، مرگ عشق
گفتگو از مرگ ”انسانیت“ است.

فریدون مشیری

خسته ام!
بی آنکه بدانم معنی خستگی چیست…
انگار چیزی در مغزم رو به انفجار است.
انگار چیزی در من درد می کند،
مثل جای خالی نوشتن،
مثل رفتنی که برود و دیگر نیاید
و مثل چیزی که عمق داشته باشد
و دائم درونت حفاری به راه باشد.

خسته‌ام

دیگه ندارم طاقتی دیگه نمونده فرصتی
بزار یکم نگات کنم شاید نباشه مهلتی
بزار که اخرین نفس با دل خوش رهات کنم
برو به راه جاده ها شاید بشه نگات کنم
بزار که اخرین نفس با دل خوش رهات کنم
برو به راه جاده ها شاید بشه نگات کنم

شاید بشه یبار دیگه تو را تو اغوش بگیرم
به من بگی دوست دارم  جلوی چشمات بمیرم
سر روی شونه هات بزارم پا روی قلبم نزاری
اشک تو چشات حلقه بشه به من بگی دوسم داری
اما همش خیاله که تو را دوباره ببینم
اگه که پیشم نباشی تو اوج غربت ممیرم
اگه یه روز تنها شدی چشمات به چاده ها ندوز  ( ادامه )