بی تو دلتنگی به چشمانم سماجت می كند
وای دل چون كوه كی بی تو لجاجت می كند
اشتیاق دیدن تو میل خاموشی نكرد
هیچوقت عشقت به دل فكر فراموشی نكرد
عشق من با تو به میزان تقدس می رسد
بی حضورت دل به سر حد تعرض می رسد
دوستت دارم برای من كلامي تازه نیست
حد عشقت را برایم هیچ چیز اندازه نیست
در غیاب تو غریبانه فراغت می كشم
بر گذشت لحظه ها طرحی ز طاقت می كشم
با تنفس در هوای تو هنوزم قانعم
ابتلای سینه را اینگونه از غم مانعم
چشمهای مهربان تو فراموشم نشد
هیچكس جز یاد تو بی تو هم آغوشم نشد
من تو را با التهاب سینه ام فهمیده ام
ساده گویم خویش را با بودنت سنجیده ام

یاد گرفتم این بار که دستانم یخ کرد،

دستان کسی را نگیرم!

جیب هایم مطمئن ترند.!
دنیا رو می بینی؟
حرف حرف میاره، پول پول میاره، خواب خواب میاره.
ولی ‘محبت’، “خیانت” میاره!
کاش همه میدانستن دل بستن به “کلاغی که “دل” دارد،
بهتر است از “طاوسی که زیبایی” دارد!
کاش میشد انگشت را تا ته حلق فرو کرد
و بعضی دلبستگی ها را یکجا بالا آورد!!
!!وفاداری آدم ها رو “زمان” اثبات می کنه نه “زبان
زندگى به من آموخت: که”هيچ چيز از هيچ كس بعيد نيست”!!
این جمله رو هرگز فراموش نکن :
“برای دوستت دارم بعضی ها؛ “مرسی” هم زیاد است!!

درس زندگانی

عاشق زني مشو…
كه مي انديشد،
كه مي داند،
كه داناست،
كه توان پرواز دارد،
يا زني كه خود را باور دارد!
عاشق زني مشو…
كه هنگام عشق ورزيدن، مي خندد يا مي گريد،
كه قادر است جسمش را به روح بدل كند،
و از آن بيشتر “عاشق شعر است”!
(اينان خطرناكترين ها هستند)
و يا زني كه مي تواند نيم ساعت مقابل يك نقاشي بايستد،
و يا زني كه توان زيستن بدون موسيقي را ندارد،

آهِ سردی که در شکارِ منی
بغضِ دردی که یادگارِ منی
تو غریبانه سوزِ پاییزی
برگِ زردی که در بهارِ منی
تنِ سردم تمامِ دیوارَست
تو دریچه که در حصارِ من
نیست بالاتر از کدورتِ تو
ای سیاهی که روزگارِ منی!
آسِمانِ غمینِ اهوازم
هم تو گردُ تو هَم غبارِ منی
برقراری به لوحِ سینه ی من
بیقرارم و تو قرارِ منی
حسرتَت انتظارِ جاویدم
آرزویی که در مزارِ منی
کاش قدری شبیه او بودی
ای غریبه که در کنارِ منی

آسمان غمینِ اهوازم

گاهی …
برای رها شدن از زخم های زندگی
باید بخشید و گذشت …
میدانم
بخشیدن کسانی که از آن زخم ها خورده ایم،
سخت ترین کار دنیاست …
ولی …
تا زماتی که هر صبح چشمان خود را با کینه باز کنیم
و آدم ها و ،خاطرات تلخ را زنده نگه داریم
و در ذهن خود هر روز محاکمه شان کنیم …
رنگ آرامش را نخواهیم دید !!
گاهی باید چشم ها را بست …
و از کنار تمام بد بودنها گذشت…

رنگ آرامش

پاییز آن سال خورشید زودتر از همیشه می آمد
و خیلی بی سر و صدا هم می رفت …
پاییز آن سال آفتابی به سرم نبود …
سرمایش پهلو به پهلوی زمستان می زد
و زمستانش جرات برخواستن از خواب نه ماهه اش را نداشت …
درست مثل دستهای من
که از شدت سوز در جیبهایم جا خوش کرده بودند…
درست مثل قلبم که فقط می زد …

ﺗﻮ ﻫﺮ ﺷﻬﺮِ ﺩﻧﯿﺎ ﮐﻪ ﺑﺎﺭﻭﻥ ﺑﯿﺎﺩ
ﺧﯿﺎﺑﻮﻧﯽ ﮔﻢ ﻣﯽ ﺷﻪ ﺗﻮ ﺑﻐﺾ ﻭ ﺩﺭﺩ
ﺗﻮ ﺑﺎﺭﻭﻥ ﻣﮕﻪ ﻣﯽ ﺷﻪ ﻋﺎﺷﻖ ﻧﺸﺪ ؟
ﺗﻮ ﺑﺎﺭﻭﻥ ﻣﮕﻪ ﻣﯽ ﺷﻪ ﮔﺮﯾﻪ ﻧﮑﺮﺩ ؟
ﻣﮕﻪ ﻣﯿﺸﻪ ﺑﺎﺭﻭﻥ ﺑﺒﺎﺭﻩ ﻭﻟﯽ
ﺩﻝ ﻫﯿﺸﮑﯽ ﻭﺍﺳﻪ ﮐﺴﯽ ﺗﻨﮓ ﻧﺸﻪ؟
ﭼﻪ ﺯﺧﻢ ﻋﻤﯿﻘﯽ ﺗﻮﯼ ﮐﻮﭼﻪ ﻫﺎﺳﺖ
ﮐﻪ ﺑﺎﺭﻭﻥ ﯾﻪ ﺷﻬﺮ ﺑﻪ ﺧﻮﻥ ﻣﯿﮑﺸﻪ
ﺗﻮ ﻫﺮ ﺟﺎﯼ ﺩﻧﯿﺎ ﯾﻪ ﻋﺎﺷﻖ ﺩﺍﺭﻩ
ﺑﺎ ﮔﺮﯾﻪ ﺗﻮﺑﺎﺭﻭﻥ ﻗﺪﻡ ﻣﯿﺰﻧﻪ
ﺧﯿﺎﺑﻮﻧﺎ ﺍﯾﻦ ﻗﺼﻪ ﺭﻭ ﻣﯿﺪﻭﻧﻦ
ﺭﺳﯿﺪﻥ ﺳﺮ ﺁﻏﺎﺯ ﺩﻝ ﮐﻨﺪﻥ

سقف خونم طلاي ناب
زير پاهام حصير سرد
تو دست من سيب گلاب
اما دلم پره ز درد
مثل درخت بيدکي
تکيه مو دادم به کسي
شدم درختي تو کوير
تنها و خشک يک اسير
اما يه روزگاري بود
پدر بزرگمون مي گفت
بهشت همين دنياي ماست
عشق و صفاست
اما کجاست
مثل درخت بيدکي
تکيه مو دادم به کسي
شدم درختي تو کوير
تنها و خشک يک اسير
مي خوام ديگه رها باشم
ساده و بي ريا باشم
زمينمو شخم بزتم
نه بد باشم نه خوب باشم
فريدون فروغي

درختي تو کوير