دانلود جدیدترین آهنگ های ایرانی

تا که چشمان زلیخا به غلام افتاده
یوسف از چاه به زندان مدام افتاده

گرگ امروزه زیاد است نظر کن یعقوب
که جگر گوشه ی تو دست کدام افتاده ؟!

خال مشکین که برآن عارضی گندم گون است
دانه بود و دلت اینگونه به دام افتاده

دل سپردن قدم اول دل کندن ماست
حرف « واو » ی که از آغاز سلام افتاده

می جود فکر کسی ناخن و لب هایت را
مثل مردی که به چنگال جذام افتاده

ماه در آینه ی آب خودش را می دید
حوض بیچاره گمان برد که به دام افتاده ؟!

سردم شده بدجور عزیزم بغلم کن
یخ کردم از این سوز دمادم بغلم کن

تا باد مرا با خود از این کوچه نبرده
بی دغدغه با دغدغه محکم بغلم کن

دنیا همه مشتاق تو هستند ولی تو
با وسعت شوق همه عالم بغلم کن

شد شایعه غم خورده در این کوچه یکی را
تا آن که نبلعیده مرا هم بغلم کن

این شهر همه در پی حرفند و حسودند
آهسته و پیوسته و کم کم بغلم کن

از لطف تو هر بی سر و پایی شده آدم
امید که من هم شوم آدم بغلم کن

من داوطلب آمده ام تا که بمیرم
اینجاست همان خط مقدم بغلم کن

گیریم که پیش از همه با این عمل زشت
رفتیم جهنم به جهنم بغلم کن

حتی بشود محشر عظمی همه دنیا
ای رهبر دل های معظم بغلم کن

انکحت و زوجت دلم عاقد و شاهد
ای عشق شدم من به تو محرم بغلم کن…!

زمین شناسِ حقیری تو را رصد می کرد
به تو، ستاره ی خوبم نگاه بد می کرد

کنارت ای گل زیبا، شکسته شد کمرم
کسی که محو تو می شد، مرا لگد می کرد

تو ماه بودی و بوسیدنت، نمی دانی
چه ساده داشت مرا هم بلند قد می کرد

بگو به ساحل چشم ات که من نرفته، چطور؟
به سمت جاذبه ای تازه جزر و مد می کرد

چه دیده ها که دلت را به وعده خوش کردند
چه وعده ها که دل من ندیده رد می کرد

کنون کشیده کنار و نشسته در حجله
کسی که راه شما را همیشه سد می کرد

هر چند چشمت با نگاهم مهربان نیست
چشمم به دنبال ِ نگاه ِ این و آن نیست

چندیست حالم را نمی پُرسی و دانم
لطفت به من حتّی به قدر ِ دیگران نیست

در سر اگر باشد هوای دختر ِ خان
هرگز رعیّت زاده را ترسی ز خان نیست

با من غریبی می کنی و سر گِرانی
در پیش ِ نا اهلان ولی نازت گِران نیست

فکر ِ سرت را خواندم از نوع ِ نگاهت
لطفا مودّب باش ، این طرز ِ بیان نیست

دل پیش ِ شاعر حُرمتی دارد وگرنه
شاعر برای دل ربودن ناتوان نیست !

هرگز ” خداحافظ “ نگو وقت ِ جدایی
چشمم حریف ِ گریه های بی امان نیست

حال ِ دلم ، حال ِ پلنگی مست و وحشیست
افسوس ماهی بر زمین و آسمان نیست !

چه بگویم؟ نگفته هم پیداست
غم این دل مگر یکی و دو تاست؟

به همم ریخته ست گیسویی
به همم ریخته ست مدتهاست

هم به هم ریخته ست هم موزون
اختیارات شاعری خداست

در کش و قوس بوسه و پرهیز
کارمان کار ساحل و دریاست

نیست مستور آن که بد مست است
چشم تو این میانه استثناست

خاطرت جمع من پریشانم
من حواسم هنوز پرت هواست

از پریشانی اش پشیمان نیست
دل شیدای ما از آن دلهاست !

هر کجا میروی دلم با توست
هر کجا میروم غمت آنجاست

عشق سوغات باغهای بهشت
عشق میراث آدم و حواست

 تو رفتی و همه ی باغ از تو خالی ماند
نشانه های قدومت به روی قالی ماند

وَ بعد از آن ، من ِ آشفته ماندم و یک دل
دلی که بی تو هدر رفت و آن حوالی ماند

بدون تو به کدامین جهات خیره شوم ؟
بدون تو نه جنوبی و نه شمالی ماند

تمام سهم ِ من از آن وداع آخر بــود :
« چرا ؟ » ، « چگونه ؟ » ؛ که از جمله ی سؤالی ماند

خدا کند برساند خبر به گوشت باد
که بعد ِ رفتن تو ، باغ در چه حالی ماند !!!

همه جا هستم و در حال تماشای توام
من تماشاگر نامریی دنیای توام

نگرانم که شبی در پی من گم بشوی
چون مه آلودترین قسمت رویای توام

تو نوازنده ی یک قطعه ی غمگینی و من
مثل یک نت نگران شب اجرای توام

روی سن رفتی و کم کم نفست بند آمد
مثل اکسیژنم اطراف نفس های توام

بین جمعیت کنسرت مرا پیدا کن
همه جا هستم و در حال تماشای توام

بین گیسوی تو هم گل های شب بو لازم است؟ !
تـــوی دستان تو هــم آیا النگـو لازم است؟ !

تا شود توصیف چشم و گونــه و لب های تو
باغـــی از بـادام و سیب و آلبالـو لازم است

بــس ظریفی نووک انگشتم خراش ات میدهد
تــا کنــــم لمس تن نازت پر قــو لازم است

چشم زن های عرب هم مثل چشمان تو نیست
در رقابت بـا نگـــاهت چشمِ آهــو لازم است

شاعرک ها طبع شان لال است از توصیف تـو
بَهرِ تــو صـد “منزوی”ْ مردِ غزلگو لازم است

تُرْش رویــی هم بکن شیرین عسل بانوی من
گـــاه گـــاهی قاطی فالوده لیمو لازم است

لواشکانه به دندان نشسته ای جانم
بگو که دل بکنم از تو یا که دندانم

تمام مزه دنیا به ترشرویی توست
فدای تنگی خلقت لبان خندانم

چه خوب،آمدی امشب ،که مانده بودم باز
چگونه این دل درمانده را بپیچانم

زغال چشم سیاه و دوسیب گونه تو
بساط عیش مهیاست پای قلیانم

خمیر بوسه ورآمد سخن بگو با من
که تا تنور لبت گرم شد بچسبانم !

به دکمه دکمه پیراهنت قسم هر شب
به یاد صبح تنت تا سپیده بارانم

اگر چه چشم پر از خواب و جاده هموار است
به شوق سیب لبت تا بهشت می رانم!

جا نمازم را به سمتت بی وضو وا کرده ام
من خدای گمشـــده را تازه پیـــدا کرده ام

سوی مسجد رفته ام هربار،مقصودم تویی
من تعهّـد با تو در این خانه امضـــا کرده ام

در دلم پیچیـــده عطرت بر تنم دستـــانِ تو
سفت آغوشــت گرفتم یـــادِ بودا کرده ام !

صد هزاران راه را بیراهــه می پیموده ام
حال امّا کفشِ ایمــان را ببین پـــا کرده ام

رازِ آن دیوارِ کج از خشـــتِ اول بر ملاست
من ، تقــــلّا بر بنــــایش تا ثریــــا کرده ام

مثلِ گـــرمای تنِ مـــادر پُر از آرامشـــی
یادِ دورانِ قشـــنگِ کــــودکی را کرده ام

بیصــِـدا در قلبِ بــاران دیده ام مأوا بگیر
با طلوعت آســمانم را چه زیبــا کرده ام