شکفته چون گل سرخ بر سینه های یاران
عشقی به نام مردم قلبی به شکل ایران
ای هم عزای خسته ای هم تبار زخمی
مایوس و دل شکسته آه ای سوار زخمی
هنوزم در رگ ما خون امید جاریست
با عاشقان فردا ، نه غم نه سوگواریست
هرچند که عاشقان را شب است و تیرباران
اگر چه سهم یاران شکنجه است و زندان
شکفته چون گل سرخ بر سینه های یاران
عشقی به نام مردم قلبی به شکل ایران
بی وحشت از بد و درد در شامهای ممتد
این شیر آسیا را بخوان که سر فرازد  ( ادامه )

نان را از من بگير، اگر ميخواهي
هوا را از من بگير، اما خنده‌ات را نه
گل سرخ را از من بگير
سوسني را كه مي‌كاري
آبي را كه به ناگاه
در شادي تو سرريز مي‌كند
موجي ناگهاني از نقره را كه در تو مي‌زايد
از پس نبردي سخت باز مي‌گردم
با چشماني خسته كه دنيا را ديده‌است
بي‌هيچ دگرگوني
اما خنده‌ات را كه رها مي‌شود
و پروازكنان در آسمان مرا مي‌جويد
تمامي درهاي زندگي را به رويم مي‌گشايد

تقدیر را می پذیرم
سعی می کنم هر چه را زمستان از من گرفته
در بهار پس بگیرم
هنوز روز ها وچیز های زیادی باقیست
هنوز دنیا زیبایی های بسیار دارد
هنوز خیلی چیزها را دوست دارم
هنوز می توانم همه را دوست داشته باشم
ای دل غمگین مباش
هنوز کبوتران زایش می کنند
هنوز قناری ها می خوانند
هنوز انسان گل سرخ می کارد
هنوز آفتابگردان به آفتاب سلام می کند
هنوز

هنوز هم