دانلود جدیدترین آهنگ های ایرانی

تنهایی ام را با تو قسمت می کنم سهم کمی نیست
گسترده تر از عالم تنهایی من عالمی نیست
غم آنقدر دارم که می خواهم تمام فصلها را
بر سفره ی رنگین خود بنشانمت، بنشین، غمی نیست
حوای من بر من مگیر این خودستانی را که بی شک
تنهاتر از من در زمین و آسمانت آدمی نیست
ایینه ام را بر دهان تک تک یاران گرفتم
تا روشنم شد : در میان مردگانم همدمی نیست
همواره چون من نه : فقط یک لحظه خوب من بیندیش
لبریزی از گفتن ولی در هیچ سویت محرمی نیست
من قصد نفی بازی گل را و باران را ندارم
شايد براي من كه همزاد كويرم شبنمي نيست
شاید به زخم من که می پوشم ز چشم شهر آن را
در دستهای بی نهایت مهربانش مرهمی نیست
شاید و یا شاید هزاران شاید دیگر اگرچه
اینک به گوش انتظارم جز صدای مبهمی نیست
“محمدعلي بهمني”

هرچه زیبایی و خوبی که دلم تشنه ی اوست
مثل گل،صحبت دوست
مثل پرواز،کبوتر
می و موسیقی و مهتاب و کتاب،
کوه،دریا،جنگل،یاس،سحر
این همه یک سو، یک سوی دگر،
چهره ی همچو گل تازه ی تو!
دوست دارم همه عالم را لیک
هیچکس را نه به اندازه ی تو!

“فریدون مشیری “

روزی ما دوباره کبوترهایمان را پیدا خواهیم کرد
و مهربانی دست زیبائی را خواهد گرفت
روزی که کمترین سرود بوسه است
و هر انسانی برای هر انسان برادری ست
روزی که دیگر درهای خانه را نمی بندند
قفل افسانه ئی ست
و قلب برای زندگی بس است
روزی که معنای هر سخن دوست داشتن است
تا تو به خاطر آخرین حرف دنبال سخن نگردی
روزی که آهنگ هر حرف زندگی ست
تا من به خاطر آخرین شعر، رنج جست و جوی قافیه نبرم
روزی که هر لب ترانه ئی ست
تا کمترین سرود بوسه باشد
روزی که تو بیائی برای همیشه بیائی
و مهربانی با زیبائی یکسان شود
روزی که ما دوباره برای کبوترهای مان دانه بریزیم…
و من آن روز را انتظار می کشم
حتی روزی که دیگر نباشم

بار ديگر قصه را سر ميكند آن دخترك
جوى خشک شعر را تر ميكند آن دخترك
خلوت تنهايى ات را ميزند بر هم شبي
كوچه دل را معطر ميكند آن دخترك
گاچ دلتنگي دگر افكنده از سر، آمده
از غزل هاي تو چادر ميكند آن دخترك
نيست از دردي، نمايد فرش پای نازكش
آن شقايق را كه پرپر ميكند آن دخترك
سيب دل، دندان كه زد، احساسِ شعرِ نابِ تو
باورم كن تو! كه باور ميكند آن دخترك

تو کیستی، که من اینگونه بی تو بی تابم؟
شب از هجوم خیالت نمی برد خوابم.
تو چیستی، که من از موج هر تبسم تو
بسان قایق، سرگشته، روی گردابم!
تو در کدام سحر، بر کدام اسب سپید؟
تو را کدام خدا؟
تو از کدام جهان؟
تو در کدام کرانه، تو از کدام صدف؟
تو در کدام چمن، همره کدام نسیم؟
تو از کدام سبو؟
من از کجا سر راه تو آمدم ناگاه!
چه کرد با دل من آن نگاه شیرین، آه!
مدام پیش نگاهی، مدام پیش نگاه!
کدام نشاط دویده است از تو در تن من؟
که ذره های وجودم تو را که می بینند
به رقص می آیند

بوي باران ، بوي نم ، يك كوچه ي تنها و من
بغض سنگين، بوي غم، يك عالمه رؤيا ومن
وقت رفتن چشم من پاي دلت افتاده بود
چشم گريان، دست لرزان،شد دلي رسوا ومن
همچو يعقوب از فراقت ديده ام خشكيده است
بوي پيراهن ز كنعان، منتظر ، شيدا و من
دل ، غزالي خسته، پايش بسته در زنجير عشق
عشق را اما چه سود؟ از رفتنت سودا و من
تا تو رفتي گرد غم بر روح و بر جانم نشست
كِي شود آرام اين دل ؟ چشم بر فردا و من

توکل برخدایت کن؛ کفایت میکندحتما؛
اگرخالص شوی با او؛ صدایت میکند حتما
اگر بیهوده رنجیدی؛ ازاین دنیای بی رحمی
به درگاهش قناعت کن؛ عنایت میکند حتما
دلت درمانده میمیرد؛ اگرغافل شوی از او
به هر وقتی صدایش کن؛ حمایت میکندحتما
خطا گر میروی گاهی؛ به خلوت توبه کن با او
گناهت ساده میبخشد؛ رهایت میکند حتما
به لطفش شک نکن؛ گردنیاحقیرت کرد
تو رسم بندگی آموز؛ حمایت میکندحتما
اگر غمگین اگر شادی؛ خدایی را پرستش کن
که هردم بهترینها را؛ عطایت میکندحتما

عاشقی یعنی همین یعنی حسودی می کنم
جز کنار من که بنشینی حسودی می کنم
چهره ای زیباتر از من را؟…زبانم لال..نه!
بر همان چشم و لب و بینی حسودی می کنم
جز لب من از لبان کودکی حتی اگر
بوسه ای کوچک که برچینی حسودی می کنم!
اخم در هم می کشم وقتی کنارم نیستی
باز با یک حس بدبینی حسودی می کنم
خوب می دانم که این احساس زجرت داده است
من ولی با اینکه غمگینی حسودی می کنم
خسته ام دیگر از این دردی که روی سینه ام
می کند هرلحظه سنگینی حسودی می کنم
کاش می دیدی چه بر روز دلم آورده ای
رحم کن! آیا نمیبینی حسودی می کنم؟
املم!! اصلا تو هر چیزی که می گویی قبول
می شود در خانه بنشینی؟ حسودی می کنم!
در حدیثی خوانده بودم “الحسود لا یسود”
دوزخ من داشت یک معنی :حسودی می کنم!

من اگر روی تو حساسم و غیرت دارم
پشتِ این عاشقی‌ام منطق وُ حکمت دارم
نازبانویِ «عسل صورت» «خاتون‌ سیرت»
تا ابد با لبِ نازت، سَرِ صحبت دارم
محشر از چشمِ تو می‌ریزد و من اینگونه
تحتِ این فلسفه، ایمان به قیامت دارم!
خنده‌ات؛ حوریِ موعود بهشتی! به به!
خوش به حالم! چقَدر شادی و نعمت دارم
در لبانت پلِ معروف صراطست آری
در گذر از پلِ شیرینِ تو، رخصت دارم؟
چشم هرکس به تو درویش نباشد فی‌الفور
کور خواهد شد عزیزم! به تو غیرت دارم!