دانلود جدیدترین آهنگ های ایرانی

اشعار شهریار – خورشید درخشانیها

طبعم از لعل تو آموخت در افشانیها
ای رخت چشمه خورشید درخشانیها
سرو من صبح بهار است به طرف چمن آی
تا نسیمت بنوازد به گل افشانیها
گر بدین جلوه به دریاچه اشگم تابی
چشم خورشید شود خیره ز رخشانیها
دیده در ساق چو گلبرگ تو لغزد که ندید
مخمل اینگونه به کاشانه کاشانیها
دارم از زلف تو اسباب پریشانی جمع
ای سر زلف تو مجموع پریشانیها
رام دیوانه شدن آمده درشان پری
تو به جز رم نشناسی ز پریشانیها
شهریارا به درش خاک نشین افلاکند
وین کواکب همه داغند به پیشانیها

اشعار شهریار – سلسله ناکامیها

زندگی شد من و یک سلسله ناکامیها
مستم از ساغر خون جگر آشامیها
بسکه با شاهد ناکامیم الفتها رفت
شادکامم دگر از الفت ناکامیها
بخت برگشته ما خیره سری آغازید
تا چه بازد دگرم تیره سرانجامیها
دیرجوشی تو در بوته هجرانم سوخت
ساختم این همه تا وارهم از خامیها
تا که نامی شدم از نام نبردم سودی
گر نمردم من و این گوشه گمنامیها
نشود رام سر زلف دل آرامم دل
ای دل از کف ندهی دامن آرامیها
باده پیمودن و راز از خط ساقی خواندن
خرم از عیش نشابورم و خیامیها
شهریارا ورق از اشک ندامت میشوی
تا که نامت نبرد در افق نامیها

امدی جانم به قربانت ولی حالا چرا

آمدی جانم به قربانت ولی حالا چرا
بی وفا حالا که من افتاده ام از پا چرا
نوشداروئی و بعد از مرگ سهراب آمدی
سنگدل این زودتر می خواستی حالا چرا
عمر ما را مهلت امروز و فردای تو نیست
من که یک امروز مهمان توام فردا چرا
نازنینا ما به ناز تو جوانی داده ایم
دیگر اکنون با جوانان نازکن با ما چرا
وه که با این عمرهای کوته بی اعتبار
اینهمه غافل شدن از چون منی شیدا چرا
شور فرهادم بپرسش سر به زیر افکنده بود
ای لب شیرین جواب تلخ سربالا چرا
ای شب هجران که یک دم در تو چشم من نخفت
اینقدر با بخت خواب آلود من لالا چرا
آسمان چون جمع مشتاقان پریشان می کند
در شگفتم من نمی پاشد ز هم دنیا چرا
در خزان هجر گل ای بلبل طبع حزین
خامشی شرط وفاداری بود غوغا چرا
شهریارا بی حبیب خود نمی کردی سفر
این سفر راه قیامت میروی تنها چرا

اشعار شهریار – زمستان

زمستان پوستین افزود بر تن کدخدایان را
ولیکن پوست خواهد کند ما یک لا قبایان را
ره ماتم سرای ما ندانم از که می پرسد
زمستانی که نشناسد در دولت سرایان را
به دوش از برف بالاپوش خز ارباب می آید
که لرزاند تن عریان بی برگ و نوایان را
به کاخ ظلم باران هم که آید سر فرود آرد
ولیکن خانه بر سر کوفتن داند گدایان را
طبیب بی مروت کی به بالین فقیر آید
که کس در بند درمان نیست درد بی دوایان را
به تلخی جان سپردن در صفای اشک خود بهتر
که حاجت بردن ای آزاده مرد این بی صفایان را
به هر کس مشکلی بردیم و از کس مشکلی نگشود
کجا بستند یا رب دست آن مشکل گشایان را
نقاب آشنا بستند کز بیگانگان رستیم
چو بازی ختم شد بیگانه دیدیم آشنایان را
به هر فرمان آتش عالمی در خاک و خون غلطید
خدا ویران گذارد کاخ این فرمانروایان را
به کام محتکر روزی مردم دیدم وگفتم
که روزی سفره خواهدشد شکم این اژدهایان را
به عزت چون نبخشیدی به ذلت می ستانندت
چرا عاقل نیندیشد هم از آغاز پایان را
حریفی با تمسخر گفت زاری شهریارا بس
که میگیرند در شهر و دیار ما گدایان را

اشعار شهریار – به چشمک اینهمه مژگان

به چشمک اینهمه مژگان به هم مزن یارا
که این دو فتنه بهم می زنند دنیا را
چه شعبده است که در چشمکان آبی تو
نهفته اند شب ماهتاب دریا را
تو خود به جامه خوابی و ساقیان صبوح
به یاد چشم تو گیرند جام صهبا را
کمند زلف به دوش افکن و به صحرا زن
که چشم مانده به ره آهوان صحرا را
به شهر ما چه غزالان که باده پیمایند
چه جای عشوه غزالان بادپیما را
فریب عشق به دعوی اشگ و آه مخور
که درد و داغ بود عاشقان شیدا را
هنوز زین همه نقاش ماه و اختر نیست
شبیه سازتر از اشگ من ثریا را
اشاره غزل خواجه با غزاله تست
صبا به لطف بگو آن غزال رعنا را
به یار ما نتوان یافت شهریارا عیب
جز این قدر که فراموش می کند ما را

بی قرار تو ام

بی قرار تو ام و در دل تنگم گله هاست
آه! بی تاب شدن عادت کم حوصله هاست
مثل عکس رخ مهتاب که افتاده در آب
در دلم هستی و بین من و تو فاصله هاست
آسمان با قفس تنگ چه فرقی دارد
بال وقتی قفس چلچله هاست
بی تو هر لحظه مرا بیم فرو ریختن است
مثل شهری که به روی گسل زلزله هاست
باز می پرسمت از مسئله دوری و عشق
و سکوت تو جواب همه مسئله هاست

عشق یعنی

ﻋﺸﻖ ﯾﻌﻨﯽ ﻣﯽ ﺗﻮﺍﻥ ﭘﺮﻭﺍﻧﻪ ﺑﻮﺩ
ﯾﮏ ﻧﮕﺎﻩ ﺳﺎﺩﻩ ﺭﺍ ﺩﯾﻮﺍﻧﻪ ﺑﻮﺩ
ﻋﺸﻖ ﯾﻌﻨﯽ ﯾﮏ ﺳﺒﺪ ﯾﺎﺱ ﺳﭙﯿﺪ
ﻧﺴﺘﺮﻥ ﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺩﺳﺘﺎﻥ ﺗﻮ ﭼﯿﺪ
ﻋﺸﻖ ﯾﻌﻨﯽ ﺑﺎﻭﺭ ﺭﻧﮕﯿﻦ ﮐﻤﺎﻥ
ﭘﺮ ﮔﺮﻓﺘﻦ ﺩﺭ ﻣﯿﺎﻥ ﺁﺳﻤﺎﻥ
ﻋﺸﻖ ﯾﻌﻨﯽ ﻣﺎ ﺷﺪﻥ ، ﯾﻌﻨﯽ ﺧﺮﻭﺝ
ﻗﻠﻪ ﯼ ﺍﯾﻦ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﯾﻌﻨﯽ ﻋﺮﻭﺝ
ﻋﺸﻖ ﯾﻌﻨﯽ ﻋﺎﻟﻤﯽ ﺣﺮﻑ ﻭ ﺳﮑﻮﺕ
ﯾﮏ ﺩﻝ ﺑﺸﮑﺴﺘﻪ ﻫﻨﮕﺎﻡ ﻗﻨﻮﺕ
ﻋﺸﻖ ﯾﻌﻨﯽ ﯾﮏ ﻗﺪﻡ ﺁﻧﺴﻮﯼ ﻣﻦ
ﺭﻭﺣﯽ ﺍﻧﺪﺭ ﮐﺎﻟﺒﺪ ﻫﺎﯼ ﺩﻭ ﺗﻦ
ﻋﺸﻖ ﯾﻌﻨﯽ ﻋﻬﺪ ﺑﺴﺘﻦ ﺑﺎ ﺧﺪﺍ
ﺗﺎ ﻧﮕﺮﺩﯾﻢ ﺍﺯ ﮐﻨﺎﺭﻫﻢ ﺟﺪﺍ
ﻋﺸﻖ ﯾﻌﻨﯽ ﻣﺜﻞ ﺷﻤﻌﯽ ﺳﻮﺧﺘﻦ
ﭼﺸﻢ ﺑﺮ ﭘﺮﻭﺍﻧﻪ ﯼ ﺧﻮﺩ ﺩﻭﺧﺘﻦ
ﻋﺸﻖ ﯾﻌﻨﯽ ﺳﺎﺩﮔﯽ ﯾﻌﻨﯽ ﺻﻔﺎ
ﻣﺨﻠﺺ ﻭ ﯾﮏ ﺩﻝ ﺷﺪﻥ ﯾﻌﻨﯽ ﻭﻓﺎ
ﻋﺎﺷﻘﯽ ﺗﻨﻬﺎ ﻧﯿﺎﺯ ﻭ ﻧﺎﺯ ﻧﯿﺴﺖ
ﺭﺍﻩ ﺍﯾﻦ ﻭﺍﺩﯼ ﺑﻪ ﻫﺮ ﮐﺲ ﺑﺎﺯ ﻧﯿﺴﺖ
ﻋﺎﺷﻘﯽ ﭼﻮﻥ ﻋﺎﺷﻘﯽ ﺑﯽ ﺧﻮﯾﺶ ﺑﺎﺵ
ﻓﮑﺮ ﺍﯾﻤﺎﻧﺖ ﻣﮑﻦ ، ﺑﯽ ﮐﯿﺶ ﺑﺎﺵ

دنیای تو

از زمانی که به دنیای تو عادت کردم
به تو اندازه خورشید حسادت کردم
هر کجا رفتم و هر گاه درختی دیدم
از تو و سادگی و عشق روایت کردم
یاس و نرگس همه از چشم تو پیدا میشد
زین جهت بود که ابراز ارادت کردم
تو که لبخند زدی از ته دل فهمیدم
شرط مکتوب خدا را رعایت کردم

دوستان

زندگی گاه به كام است و بس است
زندگی گاه به نام است و كم است
زندگی گاه به دام است و غم است
چه به كام و چه به نام و چه به دام،
زندگی معركه همت ماست،…
زندگی میگذرد…
زندگی گاه به نان است و كفایت بكند
زندگی گاه به جان است و جفایت بكند
زندگی گاه به آن است و رهایت بكند
چه به نان و چه به جان و چه به آن،
زندگی صحنه بی تابی ماست، ..
زندگی میگذرد…
زندگی گاه به راز است و ملامت بدهد
زندگی گاه به ساز است و سلامت بدهد
زندگی گاه به ناز است و جهانت بدهد
چه به راز و چه به ساز و چه به ناز،…
زندگی لحظه بیداری ماست، ..
زندگی میگذرد..
قدر هر لحظه آن را،
همگان نیک بدانیم
دوستان…

غرور

غـرور بـد نیــست
کـمی غرور
بـه آدمـــ کمـک میـکنه
کـه
فاصـلتو با افراد بـی ارزش حـفظ کنه . . .