بی تو دلتنگی به چشمانم سماجت می كند
وای دل چون كوه كی بی تو لجاجت می كند
اشتیاق دیدن تو میل خاموشی نكرد
هیچوقت عشقت به دل فكر فراموشی نكرد
عشق من با تو به میزان تقدس می رسد
بی حضورت دل به سر حد تعرض می رسد
دوستت دارم برای من كلامي تازه نیست
حد عشقت را برایم هیچ چیز اندازه نیست
در غیاب تو غریبانه فراغت می كشم
بر گذشت لحظه ها طرحی ز طاقت می كشم
با تنفس در هوای تو هنوزم قانعم
ابتلای سینه را اینگونه از غم مانعم
چشمهای مهربان تو فراموشم نشد
هیچكس جز یاد تو بی تو هم آغوشم نشد
من تو را با التهاب سینه ام فهمیده ام
ساده گویم خویش را با بودنت سنجیده ام

حقیقت دارد؛ تو را دوست دارم
در این باران می‌خواستم تو را
در انتهای خیابان نشسته باشی
من عبور کنم سلام کنم
لبخند تو را در باران می‌خواستم؛
می‌خواهم تمام لغاتی را که می دانم برای تو
به دریا بریزم دوباره متولد شوم
دنیا را ببینم رنگ کاج را ندانم
نامم را فراموش کنم
دوباره در آینه نگاه کنم
ندانم پیراهن دارم
کلمات دیروز را
امروز نگویم
خانه را برای تو آماده کنم
برای تو یک چمدان بخرم
تو معنی سفر را از من بپرسی
لغات تازه را از دریا صید کنم
لغات را شستشو دهم
آنقدر بمیرم
تا زنده شوم

از کتاب منتخبات – احمدرضا احمدی

فقط يك چيز از خداحافظى بدتر است:
فرصت خداحافظى پيدا نكردن.
اين زخم هميشه تازه مي ماند و هر چه نگفته اى و هرچه نكرده اى تا ابد عذابت مى دهد.
در هر چهره ى بيگانه او را مى بينى،
در هر لحظه ى بعد از او و به خودت مى گويى ا
گر آن آخرين بار اين يا آن كار را كرده بودم،
اگر اين يا آن كلمه را گفته بودم.
در نهايت مى فهمى فقط يك كلمه بود كه مى خواستى بگويى :
دوستت دارم. اين آن نگفته ى از دست رفته است.
و آن بوسه ها،
آن بوسه ها كه بر دست و صورتش ننشاندى و ديگر فرصتى براى هيچكدام اين ها نخواهد بود.
دنيا يك لحظه بود و تو آن لحظه را باخته اى.
آنكه اين فرصت را از دست داده، بازنده اى ابدى خواهد بود

دوستت دارم چرایش پای تو،
ممکنش کردم،محالش پای تو

میگریزی از من و احساس من
دل شکستن هم ،گناهش پای تو

آمدی آتش زدی بر جان من
درد بی درمان گرفتن هم،دوایش پای تو

من اسیرم در میان آن دو چشم
قفل زندان را شکستن هم،سزایش پای تو

سوختم،آتش گرفتم زین سبب
آب بر آتش نهادن هم جزایش پای تو

پای رفتن هم ندارم من،از کوی دلت
پا نهادن بر دل مست و خرابم پای تو…

یاد گرفتم این بار که دستانم یخ کرد،

دستان کسی را نگیرم!

جیب هایم مطمئن ترند.!
دنیا رو می بینی؟
حرف حرف میاره، پول پول میاره، خواب خواب میاره.
ولی ‘محبت’، “خیانت” میاره!
کاش همه میدانستن دل بستن به “کلاغی که “دل” دارد،
بهتر است از “طاوسی که زیبایی” دارد!
کاش میشد انگشت را تا ته حلق فرو کرد
و بعضی دلبستگی ها را یکجا بالا آورد!!
!!وفاداری آدم ها رو “زمان” اثبات می کنه نه “زبان
زندگى به من آموخت: که”هيچ چيز از هيچ كس بعيد نيست”!!
این جمله رو هرگز فراموش نکن :
“برای دوستت دارم بعضی ها؛ “مرسی” هم زیاد است!!

درس زندگانی

برخي رابطه ها ظريفند،
طوري كه به كوچكترين نسيمي مي شكنند!
اما…
برخي رابطه ها چنان زمختند،
كه ما را زخمي مي كنند!
تو آهسته آهسته بلند مي شوي…
به را مي اُفتي…
و مي روي.
در اين راه رفتن ها،
قلبت بارها زخمي مي شود…
از همين رو، آبديده مي شوي،
ياد مي گيري كه هميشه دوست داشتن ها،
غمگينت خواهد كرد!
زيرا به يادت خواهد آورد كه؛
“هيچ تضميني، براي هيچ رابطه اي نيست”
شايد جذابيت ما شدن ،
در اين باشد كه آدمي،
در هنگام وصال،
هرگز گمان نمي برد كه روزي تنها خواهد ماند…!!!

رابطه ها

دل بسپار …
به آتشی که نمى سوزاند ” ابراهیم ” را
و دریایى که غرق نمی کند ” موسى ” را
نهنگی که نمیخورد “یونس” را
کودکی که مادرش او را
به دست موجهاى ” نیل ” می سپارد
تا برسد به خانه ی تشنه به خونش
دیگری را برادرانش به چاه مى اندازند
سر از خانه ی عزیز مصر درمی آورد
آیا هنوز هم نیاموختی ؟!
که اگر همه ی عالم

ﺗﻮ ﻫﺮ ﺷﻬﺮِ ﺩﻧﯿﺎ ﮐﻪ ﺑﺎﺭﻭﻥ ﺑﯿﺎﺩ
ﺧﯿﺎﺑﻮﻧﯽ ﮔﻢ ﻣﯽ ﺷﻪ ﺗﻮ ﺑﻐﺾ ﻭ ﺩﺭﺩ
ﺗﻮ ﺑﺎﺭﻭﻥ ﻣﮕﻪ ﻣﯽ ﺷﻪ ﻋﺎﺷﻖ ﻧﺸﺪ ؟
ﺗﻮ ﺑﺎﺭﻭﻥ ﻣﮕﻪ ﻣﯽ ﺷﻪ ﮔﺮﯾﻪ ﻧﮑﺮﺩ ؟
ﻣﮕﻪ ﻣﯿﺸﻪ ﺑﺎﺭﻭﻥ ﺑﺒﺎﺭﻩ ﻭﻟﯽ
ﺩﻝ ﻫﯿﺸﮑﯽ ﻭﺍﺳﻪ ﮐﺴﯽ ﺗﻨﮓ ﻧﺸﻪ؟
ﭼﻪ ﺯﺧﻢ ﻋﻤﯿﻘﯽ ﺗﻮﯼ ﮐﻮﭼﻪ ﻫﺎﺳﺖ
ﮐﻪ ﺑﺎﺭﻭﻥ ﯾﻪ ﺷﻬﺮ ﺑﻪ ﺧﻮﻥ ﻣﯿﮑﺸﻪ
ﺗﻮ ﻫﺮ ﺟﺎﯼ ﺩﻧﯿﺎ ﯾﻪ ﻋﺎﺷﻖ ﺩﺍﺭﻩ
ﺑﺎ ﮔﺮﯾﻪ ﺗﻮﺑﺎﺭﻭﻥ ﻗﺪﻡ ﻣﯿﺰﻧﻪ
ﺧﯿﺎﺑﻮﻧﺎ ﺍﯾﻦ ﻗﺼﻪ ﺭﻭ ﻣﯿﺪﻭﻧﻦ
ﺭﺳﯿﺪﻥ ﺳﺮ ﺁﻏﺎﺯ ﺩﻝ ﮐﻨﺪﻥ

سقف خونم طلاي ناب
زير پاهام حصير سرد
تو دست من سيب گلاب
اما دلم پره ز درد
مثل درخت بيدکي
تکيه مو دادم به کسي
شدم درختي تو کوير
تنها و خشک يک اسير
اما يه روزگاري بود
پدر بزرگمون مي گفت
بهشت همين دنياي ماست
عشق و صفاست
اما کجاست
مثل درخت بيدکي
تکيه مو دادم به کسي
شدم درختي تو کوير
تنها و خشک يک اسير
مي خوام ديگه رها باشم
ساده و بي ريا باشم
زمينمو شخم بزتم
نه بد باشم نه خوب باشم
فريدون فروغي

درختي تو کوير

تو را به سبک خودم دوست دارم !
من دنباله روی عشق دیگران نیستم …
من برای تو نمی میرم تا لباس عزا تنت کنم ،
نه ! این دوست داشتنی احمقانه خواهد بود …
برایت زنده بمانم بهتر است …
هیچکس تو را مثل ” من ” دوست ندارد !
پس تو را مثل ” من ” دوست خواهم داشت
تو مجبور نیستی شعرهایم را دوست داشته باشی !
مجبور نیستی دعوا نکنی
!! مجبور نیستی همیشه لبخند بزنی !!
مجبور نیستی که خودت را مجبور کنی مرا دوست داشته باشی
من دوست داشتنم را به تو ثابت نمی کنم …