دانلود جدیدترین آهنگ های ایرانی

تا در اين دهر ديده کردم باز
گل غم در دلم شکفت به ناز
بر لبم تا که خنده پيدا شد
گل اوهم به خنده اي واشد
هر چه بر من زمانه می افزود
گل غم را از ان نصیبی بود
همچو جان در ميان سينه نشست
ريشه عمر ما به هم پيوست
چون بهار جوانيم پژمرد گفتم
گفتم اين گل ز غصه خواهد مرد
يا دلم را چو روزگار شکست
گفتم او را چو من شکستني هست
مي کنم چون درون سينه نگاه
آه از ابن بخت بد چه بينم آه
گل غم مست جلوه خويش است
هرنفس تازه رو تر از پيش است
زندگي تنگناي ماتم بود
گل گلزار او همين غم بود
او گلي را به سينه من کاشت
که بهارش خزان نخواهد داشت

دل از سنگ باید كه از درد عشق
ننالد خدایا دلم سنگ نیست
مرا عشق او چنگ اندوه ساخت
كه جز غم در این چنگ آهنگ نیست
به لب جز سرود امیدم نبود
مرا بانگ این چنگ خاموش كرد
چنان دل به آهنگ او خو گرفت
كه آهنگ خود را فراموش كرد
نمی دانم این چنگی سرونوشت
چه می خواهد از جان فرسوده ام
كجا می كشانندم این نغمه ها
كه یكدم نخواهند آسوده ام
دل از این جهان بر گرفتم دریغ
هنوزم به جان آتش عشق اوست
در این واپسین لحظه زندگی
هنوزم در این سینه یك آرزوست
دلم كرده امشب هوای شراب
شرابی كه از جان برآرد خروش
شرابی كه بینم در آن رقص مرگ
شرابی كه هرگز نیابم بهوش
مگر وارهم از غم عشق او
مگر نشنوم بانگ این چنگ را
همه زندگی نغمه ماتم است
نمی خواهم این ناخوش آهنگ را

چه صدف‌ها كه به درياي وجود
سينه‌هاشان ز گهر خالي بود!
ننگ نشناخته از بي‌هنري
شرم ناكرده از اين بي‌گهري
سوي هر درگهشان روي نياز
همه جا سينه گشايند به ناز…
زندگي – دشمن ديرينة من-
چنگ انداخته در سينة من
روز و شب با من دارد سر جنگ
هر نفس از صدف سينة تنگ
دامن افشان گهر آورده به چنگ
وان گهرها… همه كوبيده به سنگ!

تا شهر و دیار جان سفر کردم
زین تیره مغاک رفع شر کردم
از شوق و امید زاد ره بردم
و ز شهپر عشق بال و پر کردم
راهم به دیار اسمانها بود
الحق سفری پر از خطر کردم
از تیر شهاب غم نترسیدم
بگذشتم و سینه را سپر کردم
از چشم ستارگان افلاکی
بر عالم خاکیان نظر کردم
طوفان غم و غبار محنت بود
چندان که نگاه بیشتر کردم
اندوه به بخت ادمی خوردم
افسوس به حال این بشر کردم
غم های فراق با قضا گفتم
درد دل خویش با قدر کردم
در شهر امید کوچه ها گشتم
بس ناله و اه بی اثر کردم
زان جا به دیار عشق ره بردم
اما همه جا از ان حذر کردم
اری دل من ز عشق می ترسید
ای عشق چه خاک ها به سر کردم
عمری به امید مهر مهرویی
شام غم خود سیاه تر کردم
بر چشم و دل امیدوار خویش
از رنج هزار نیشتر کردم
اندیشه او به جان پذیرفتم
اندیشه جان ز سر به در کردم
از کوی صفا و اشنایی نیز
با حسرت و خون دل گذر کردم
ره بر مه و مهر و مشتری بستم
سر از همه کائنات بر کردم
تا خانه ارزو نمایان شد
افتادم و نعره از جگر کردم
بر مقدم ارزو نهادم سر
شب گریه شوق تا سحر کردم
این اوست خدای من چه میبینم
از شوق دوباره گریه سر کردم
ان ایت رحمت خدایی را
از هستی خویش با خبر کردم
اشکم بنشاند و بوسه ام بخشید
جان زنده به بوسه ای دگر کردم
افسوس به عمر رفته می خوردم
عمری که به رایگان هدر کردم
انقدر گریستم به دامانش
تا دامن او پر از گهر کردم
مردانه به پای ارزو اخر
جان دادم و قصه مختصر کردم
تا بود نفس به یاد او بودم
در عالم عشق این هنر کردم

با شما ای ستارگان سحر
با شما اشک های دختر ماه
که بسی گفته ام برای شما
سخن عشق با زبان نگاه
با تو ای ماه شمع محفل عشق
ای گواه دل شکسته من
که تو شب ها در اسمان بودی
شاهد رنج جان خسته من
با شما ای شکوفه های بهار
ای گرانمایه کودکان خدا
که فراموش کرده ام غم خویش
هر زمان بوده ام کنار شما
با تو ای مرغ حق که شب بودیم
هر دو در کار خویش مستغرق
من همه سر بر استانه عشق
تو همه ناله در نیایش حق
با تو ای صبح دلفریب بهار
دلربا چون تبسم گل من
که تو هر صبح می شدی مبهوت
ز ان همه محنت و تحمل من
با تو ای بلبل ای رفیق شفیق
شهره چون من به عشق و شیدایی
که من و تو دو همزبان بودیم
مونس رنجهای تنهایی
با تو پروانه ای که در ره وصل
شعله شمع از تو پر می سوخت
اتش عشق من نمیدیدی
که مرا پا تا به سر می سوخت
با تو ای ارزوی خاک شده
ای ز کف رفته چون جوانی من
که جمال تو روح می بخشید
در جوانی به زندگانی من
با تو ای دل که از دریچه چشم
روی او را نگاه می کردی
می نشستی و اه میکردی
روز مرا سیاه میکردی
با تو ای رنج ای که در همه حال
همه جا در کنار من بودی
با تو ای غم که روز و شب همه جا
در همه حال یار من بودی
با تو ای عشق ای که می لرزد
دلم از نام اسمانی تو
می درخشد در اسمان حیات
پرتوی ذات جاودانی تو
با تو ای کوه با تو ای جنگل
با تو ای دشت با تو ای دریا
با تو ای چشمه با تو ای مهتاب
با تو ای بید با تو ای صحرا
با شما ای بنفشه های قشنگ
با شما ای کبوتران سپید
با تو ای اسمان پهناور
با تو ای ابر با تو ای خورشید
با شما میکنم وداع وداع
می گریزم به خلوت ابدی
از کسی در جهان ندیده وفا
به کسی در جهان نکرده بدی
زندگی هر چه سخت و تلخ بود
گر محبت کنیم شیرین است
تا به جز دشمنی نمی بینیم
به خدا مرگ بهتر از این است
می دهد ذره ای محبت و مهر
لطف و رونق به عمر فانی ما
تا از این ذره میکنیم دریغ
وای بر ما و زندگانی ما

گفته بودی که پای بید کهن
سایه انداز چشمه سار کبود
در گذرگاه اولین دیدار
“لحظه ای چند با تو خواهم بود!”
ای غزال رمیده رام شدی
تازه خورشید کرده بود غروب
چه غروبی عبوس و حزن انگیز
چو رخ مادری بلادیده
که شود مات در عزای عزیز
یا دل شاعری به ظلمت غم
بید مجنون نشسته در دل کوه
همچو مجنون گرفته سیما بود
چشمه چون اشک غم به دامن او
ناله ی جوی نام لیلا بود
من نشستم به پای بید کهن
به دل خسته مژده میدادم
مژده ای جانفزا که یار آید
آن پری روی ماه پیکر من
بعد یک عمر انتظار آید
آه عمرم در انتظار گذشت؟
ماه مانند زرورقی سیمین
از کنار افق به اب افتاد
اسمان دلربا چو دریا شد
تا در اغوش ماهتاب افتاد
لاله با ساز باد می رقصید
دلم از شوق می تپید و نبود
در جهان جز توام تمنایی
نغمه ی گرم و پرمحبت تو
در دلم کرده بود غوغایی:
لحظه ای چند باتو خواهم بود
چشمه سار کبود مینالید
سوز دل داده سر به سینه ی کوه
گوئیا شرح حال من میگفت
همه از اشک و ماتم و اندوه
داستانهای عشق و ناکامی
لحظه ها میگذشت و بیم و امید
بود با درد انتظار قرین
می شکست از میان جنگلها
ناله ی مرغ حق سکوت حزین
ناله ای جانگدازو طاقت سوز
بی تو با ماه و کوه و جنگل و رود
از غم عشق رازها گفتم
در دل آن سکوت رویاخیز
گریه کردم خداخدا گفتم
سر نهادم به دامن مهتاب
دل مشتاق و آرزومندم
به هوای تو بال و پر میزد
مرغ وحشی دمی قرار نداشت
پنجه ی یاس بر جگر میزد
گفتم این وعده هم وفا نکند
بی تو نامهربان تماشا داشت
در غم انتظار سوختنم
با دل بیقرارو مضطربی
چشم بر گرد راه دوختنم
وه چه گویم که انتظار چه کرد؟
من در امواج اضطراب و خیال
نگران .. بیقرار .. چشم به راه
گاهی از دیده میفشاندم اشک
گاهی از سینه میکشیدم آه
گر نیاید کجا روم؟ چه کنم؟
جوی تا دید آه وزاری من
شرمگین شد ز آه و زاری خویش
تا بدان پایه بیقرارم دید
برد از یاد بیقراری خویش
گشت سرگرم غمگساری من
در گذرگاه اولین دیدار
انتظار تو داشت چشم تری
ساعتی چند میگذشت و نبود
از تو ای یار بی وفا اثری
بینوا دل چه زودباور بود
حسرت و انتظار میکردند
خرمن صبر عاشقی تاراج
آرزوهای خویش می دیدم
در دل آب همره امواج
رهسپارند سوی ناکامی
لاله و بید و یاسمن خفتند
چشمه نالید و گفت نیمه شب است
بر لب چشمه عاشقی بیدار
از تب انتظار جان به لب است
کرده خو با سکوت و تنهایی
چشمه سار کبود مینالد
مرغ حق دم فرو نبسته هنوز
نگران .. بی قرار .. چشم به راه
عاشق بینوا نشسته هنوز
می رود پا به پای مرغ خیال
ساعتی بعد زیر پرتو ماه
شاعری خسته راه می پیمود
میشنید این غریو از در و بام
“لحظه ای چند با تو خواهم بود
آن غزال رمیده رام نشد

بهار باغ خزان ديده را دوباره جوان كرد
چه ميكند گل عشق خزان رسيده ما را
بنفشه سرز گريبان برون كشيد و دل من
هنوز سر به گريبان ماتم است خدا را
درين بهار نگريم چو ابر بهاران
كه از بهار جواني گلي به كام نچيدم
دل تو بحر صفا بود و جلوگاه محبت
جفاي اهل صفا را نديده بودمو ديدم
بلاي عشق به اميد وصل راحت دل بود
اميدها همه بر باد رفت و آفت جان شد
مگو خزان به ديار بهشت راه ندارد
بهشت عشق مرا بين كه پايمان خزان شد
درين بهار نه تنها شكسته اي دل مارا
چه خارها كه به چشمي اميدوار شكستي
بهار موسم عشق است و عهد بستن ياران
تو خود چه سنگدلي عهد در بهار شكستي

بیا ای نازنین تا شاد باشیم
بیا از بند غم آزاد باشیم
بیا تا مانده شوری از جوانی
نکو دانیم قدر زندگانی
بیا تا آگه از باد خزانیم
دمی قدر گلستان را بدانیم
بیا تا هست دمسازی به از غم
نشاید گشت با غم یار وهمدم
بیا جانا /جهان بی اعتبار است
بیا کاین عمرها ناپایدار است
بیا از آب بشنو اندرین دشت
که گوید عمر چو بگذشت بگذشت.
بیا امشب که مهتاب است گلشن
جهان از نور مهتاب است روشن
بیا در این صفای نوبهاران
دمی بامن کنار جویباران
بیا می در کف ساقی ست اینجا
بیا تا یک نفس باقی ست اینجا
بیا ای گل خزان باغ فانی ست
خزان ما خزان جاودانیست
بیا مهتاب شب کرده غوغا
بیا حظ کن تماشا کن تماشا
بیا کاین ماه روزی خاک ما را
ببیند در میان خار و خارا
بیا بشنو نواهای شباهنگ
که اتش میزند بر سینه سنگ
بیا بشنو که میگوید به فریاد
بسی نوشیروان ها رفته از یاد
بیا بر روان ها اتش افکن
که اتش ها زدی بر سینه من
بیا بشنو ز سوز سینه نی
کی نی ها رسته از خاک جم وکی
بیا بشنو از این نای غم انگیز
که دارد ماتم بهرام و پرویز
بیا بشنو که می نالد به زاری
دریغ از این همه امیدواری
بیا بشنو که میگویند به صد اه
رود عمر از کف و کس نیس اگاه
بیا چون من بنه لب بر لب جام
که دنیا هست گورستان ایام
بیا تا می پرستی پیشه سازیم
بیا تا جان بر این اندیشه بازیم
بیا ای رشک گل های بهاری
بیا گل میکند شب زنده داری
بیا کاین لاله تا روز دگر نیست
که عمر گل دو روزی بیشتر نیست
بیا ما نیز همچو لاله پرپر
شویم از گردش این ماه و اختر
بیا چون جان بیا چون جان در اغوش
غم دنیای دون را کن فراموش
بیا گل با زبان بی زبانی
به ما گوید : جوانی هست فانی
بیا بشنو از این زیرو بم چنگ
که گوید شیشه خواهد خورد بر سنگ
بیا یک دم رمان با ما به جنگ است
سخن بسیار باقی وقت تنگ است
بیا ما بلبل باغ جنانیم
اگر چندیس دور از اشیانیم
چه حاصل تنگ نای این قفس را
بیا دریاب دست همنفس را

کاروان رفته بود و دیده من
همچنان خیره مانده بود به راه
خنده میزد به درد و رنجم , اشک
شعله میزد به تار و پودم , آه
رفته بودی و رفته بود از دست
عشق و امید زندگانی من .
رفته بودی و مانده بود به جا ,
شمع افسرده جوانی من !
شعله ی سینه سوز تنهایی
باز چنگال جانخراش گشود
دل من در لهیب این آتش
تا رمق داشت دست و پا زده بود !
چه وداعی , چه درد جانکاهی !
چه سفر کردن غم انگیزی .
نه نگاهی چنان که دل می خواست
نه کلام محبت آمیزی !
گر در آنجا نمیشدم مدهوش
دامنت را رها نمیکردم .
وه چه خوش بود , کاندر آن حالت
تا ابد چشم وا نمیکردم .
چون به هوش آمدم نبود کسی
هستی ام سوخت اندر آن تب و تاب
هر طرف جلوه کرد در نظرم
برگ ریزان باغ عشق و شباب
وای بر من , نداد گریه مجال
که زنم بوسه ای به رخسارت
چه بگویم , فشار غم نگذاشت
که بگویم : (( خدا نگهدارت ! ))
کاروان رفته بود و پیکر من
در سکوتی سیاه میلرزید
روح من تازیانه ها میخورد
به گناهی که : عشق می ورزید .
او سفر کرد و کس نمیداند
من درین خاکدان چرا ماندم .
آتشی بعد کاروان ماند .
من همان آتشم که جا ماندم .

نشسته رنگ جدایی به صفحه دل من
شکسته شاخه امید و خانه خاموش است
تنیده تار سیه عنکبوت نومیدی
فشرده پنجه و با روح من هم آغوش است
میان خانه ویرانه جوانی من
به هر طرف نگرم جای پای حرمان است
زبان گشوده شکاف شکنجه های فراق
در آرزوی کسی سوختن، نه آسان است!
به عشق روی تو دامن کشیدم از همه خلق
دریغ و درد که دامن کشان گذر کردی!
به اشک و آه دلی ناتوان نبخشودی
مرا به دام غم افکندی و سفر کردی!
شرار عشق تو ام آنچنان گرفت به جان
که نیمه راه بیابان شوق واماندم
کشید سیل حوادث به کام خویش مرا
تو بی خبر که من از کاروان جدا ماندم
جهان به چشم من از عشق تو همیشه بهار
به باغ خاطر شادم خزان نمی امد
نگاه گرم و نواز شکر تو چون امروز
چنین به جانب من سر گران نمی امد
کنار چشمه نوش تو تشنه جان دادم
به جان دوست که افسانه غم انگیزیست
بهار عمر و بهار جوانی من بود
همان زمان که تو گفتی به من
چه پاییزیست
هنوز برگ تری از بهار عشق و شباب
به جای مانده که چشم و چراغ این چمن است
در این خرابه در آغوش این سکوت حزین
هنوز یاد تو سرمایه حیات من است