عاشق زني مشو…
كه مي انديشد،
كه مي داند،
كه داناست،
كه توان پرواز دارد،
يا زني كه خود را باور دارد!
عاشق زني مشو…
كه هنگام عشق ورزيدن، مي خندد يا مي گريد،
كه قادر است جسمش را به روح بدل كند،
و از آن بيشتر “عاشق شعر است”!
(اينان خطرناكترين ها هستند)
و يا زني كه مي تواند نيم ساعت مقابل يك نقاشي بايستد،
و يا زني كه توان زيستن بدون موسيقي را ندارد،
آهِ سردی که در شکارِ منی
بغضِ دردی که یادگارِ منی
تو غریبانه سوزِ پاییزی
برگِ زردی که در بهارِ منی
تنِ سردم تمامِ دیوارَست
تو دریچه که در حصارِ من
نیست بالاتر از کدورتِ تو
ای سیاهی که روزگارِ منی!
آسِمانِ غمینِ اهوازم
هم تو گردُ تو هَم غبارِ منی
برقراری به لوحِ سینه ی من
بیقرارم و تو قرارِ منی
حسرتَت انتظارِ جاویدم
آرزویی که در مزارِ منی
کاش قدری شبیه او بودی
ای غریبه که در کنارِ منی
گاهی …
برای رها شدن از زخم های زندگی
باید بخشید و گذشت …
میدانم
بخشیدن کسانی که از آن زخم ها خورده ایم،
سخت ترین کار دنیاست …
ولی …
تا زماتی که هر صبح چشمان خود را با کینه باز کنیم
و آدم ها و ،خاطرات تلخ را زنده نگه داریم
و در ذهن خود هر روز محاکمه شان کنیم …
رنگ آرامش را نخواهیم دید !!
گاهی باید چشم ها را بست …
و از کنار تمام بد بودنها گذشت…
پاییز آن سال خورشید زودتر از همیشه می آمد
و خیلی بی سر و صدا هم می رفت …
پاییز آن سال آفتابی به سرم نبود …
سرمایش پهلو به پهلوی زمستان می زد
و زمستانش جرات برخواستن از خواب نه ماهه اش را نداشت …
درست مثل دستهای من
که از شدت سوز در جیبهایم جا خوش کرده بودند…
درست مثل قلبم که فقط می زد …
تقدیر را می پذیرم
سعی می کنم هر چه را زمستان از من گرفته
در بهار پس بگیرم
هنوز روز ها وچیز های زیادی باقیست
هنوز دنیا زیبایی های بسیار دارد
هنوز خیلی چیزها را دوست دارم
هنوز می توانم همه را دوست داشته باشم
ای دل غمگین مباش
هنوز کبوتران زایش می کنند
هنوز قناری ها می خوانند
هنوز انسان گل سرخ می کارد
هنوز آفتابگردان به آفتاب سلام می کند
هنوز
پشت این شیشه های کثیف
کورسویی از نور
اگر هم هست …
پیدا نیست …
در خانه ای که یخ زده از خاطرات دور یا نزدیک
دیوارهای نم گرفته می گویند:
زندگی زیبا نیست!!!
رو به دیوار …
رو به سکوتهای ملالت بار
آه اگر نبود کوری و کری….
میدیدم نطفه ام را
تمام هستی در خون خفته ام را
که دردآلود در رحم تو می پیچید
می شنیدم نصف شدن زیر تیغ ها را
سکوت مسخره بین جیغ ها را
از فریاد مردی که منم و زنی که تویی
تقديم به پدرانى كه نيستن
قلمم راست بايست!
واژه ها … گوش به فرمان قلم!
همگي نظم بگيريد
مودب باشيد!
صاحب شعر عزيزي است به نام پدر
امشب از شعر پرم،کو قلم و دفتر من؟!
آنقَدَر وسوسه دارم بنويسم که نگو …
تک و تنها و غريبم!
تو کجايي پدر…؟!
آنقَدَر حسرت ديدار تو دارم که نگو …
بسکه دلتنگ تو ام ،از سر شب تا حالا …
آنقَدَر بوسه به تصوير تو دادم که نگو …
جانِ من حرف بزن!
امر بفرما پدرم …
آنقَدَر گوش به فرمان تو هستم که نگو …
ﺗﻮ ﻫﺮ ﺷﻬﺮِ ﺩﻧﯿﺎ ﮐﻪ ﺑﺎﺭﻭﻥ ﺑﯿﺎﺩ
ﺧﯿﺎﺑﻮﻧﯽ ﮔﻢ ﻣﯽ ﺷﻪ ﺗﻮ ﺑﻐﺾ ﻭ ﺩﺭﺩ
ﺗﻮ ﺑﺎﺭﻭﻥ ﻣﮕﻪ ﻣﯽ ﺷﻪ ﻋﺎﺷﻖ ﻧﺸﺪ ؟
ﺗﻮ ﺑﺎﺭﻭﻥ ﻣﮕﻪ ﻣﯽ ﺷﻪ ﮔﺮﯾﻪ ﻧﮑﺮﺩ ؟
ﻣﮕﻪ ﻣﯿﺸﻪ ﺑﺎﺭﻭﻥ ﺑﺒﺎﺭﻩ ﻭﻟﯽ
ﺩﻝ ﻫﯿﺸﮑﯽ ﻭﺍﺳﻪ ﮐﺴﯽ ﺗﻨﮓ ﻧﺸﻪ؟
ﭼﻪ ﺯﺧﻢ ﻋﻤﯿﻘﯽ ﺗﻮﯼ ﮐﻮﭼﻪ ﻫﺎﺳﺖ
ﮐﻪ ﺑﺎﺭﻭﻥ ﯾﻪ ﺷﻬﺮ ﺑﻪ ﺧﻮﻥ ﻣﯿﮑﺸﻪ
ﺗﻮ ﻫﺮ ﺟﺎﯼ ﺩﻧﯿﺎ ﯾﻪ ﻋﺎﺷﻖ ﺩﺍﺭﻩ
ﺑﺎ ﮔﺮﯾﻪ ﺗﻮﺑﺎﺭﻭﻥ ﻗﺪﻡ ﻣﯿﺰﻧﻪ
ﺧﯿﺎﺑﻮﻧﺎ ﺍﯾﻦ ﻗﺼﻪ ﺭﻭ ﻣﯿﺪﻭﻧﻦ
ﺭﺳﯿﺪﻥ ﺳﺮ ﺁﻏﺎﺯ ﺩﻝ ﮐﻨﺪﻥ
سقف خونم طلاي ناب
زير پاهام حصير سرد
تو دست من سيب گلاب
اما دلم پره ز درد
مثل درخت بيدکي
تکيه مو دادم به کسي
شدم درختي تو کوير
تنها و خشک يک اسير
اما يه روزگاري بود
پدر بزرگمون مي گفت
بهشت همين دنياي ماست
عشق و صفاست
اما کجاست
مثل درخت بيدکي
تکيه مو دادم به کسي
شدم درختي تو کوير
تنها و خشک يک اسير
مي خوام ديگه رها باشم
ساده و بي ريا باشم
زمينمو شخم بزتم
نه بد باشم نه خوب باشم
فريدون فروغي
اگر از خودخواهی کسی به تنگ آمده ای
او را خوار مساز
بهترین راه آن است که چند روزی رهایش کنی
گاهی شاپرکی را از تار عنکبوت میگیری
تا خیلی آرام رهایش کنی،
اما بال شاپرک میان دستانت می شکند…
نیت تو کجا و سرنوشت کجا
هنگامی که افسرده ای ،
بدان جایی در اعماق وجودت ،
حضور ” خدا ” را فراموش کرده ای…
لحظه ها ،تنها مهاجرانی هستند
که هر گز بر نمی گردند
هرگز !
