دانلود جدیدترین آهنگ های ایرانی

این روزها حس می‌کنم از عشق سرشارم
حس می کنم حال و هوای دیگری دارم
این من که می بینی ،من یک سال پیشم نیست
پیداست این از چهره ام از شوق بسیارم
حس می کنم چیزی که از چشم تو می آید
این روز ها جا می‌کند در عمق پندارم
در خواب هم نام قشنگت بر لبم جاریست
یعنی به یاد تو میان خواب بیدارم
می خواستم بعد از شکستن های پی در پی
دل را به دست مردم این شهر نسپارم
می خواستم آن طور که می خواستم باشم
اما تو که باشی من از تسلیم ناچارم (ادامه)

بی تو دلتنگی به چشمانم سماجت می كند
وای دل چون كوه كی بی تو لجاجت می كند
اشتیاق دیدن تو میل خاموشی نكرد
هیچوقت عشقت به دل فكر فراموشی نكرد
عشق من با تو به میزان تقدس می رسد
بی حضورت دل به سر حد تعرض می رسد
دوستت دارم برای من كلامي تازه نیست
حد عشقت را برایم هیچ چیز اندازه نیست
در غیاب تو غریبانه فراغت می كشم
بر گذشت لحظه ها طرحی ز طاقت می كشم
با تنفس در هوای تو هنوزم قانعم
ابتلای سینه را اینگونه از غم مانعم
چشمهای مهربان تو فراموشم نشد
هیچكس جز یاد تو بی تو هم آغوشم نشد
من تو را با التهاب سینه ام فهمیده ام
ساده گویم خویش را با بودنت سنجیده ام

در ديگران مي جويي ام اما بدان اي دوست
اين سان نمي يابي ز من حتي نشان اي دوست
من درتو گم گشتم مرا در خود صدا مي زن
تا پاسخم را بشنوي پژواك سان اي دوست
در آتش تو زاده شد ققنوس شعر من
سردي مكن با اين چنين آتش به جان، اي دوست
گفتي بخوان – خواندم – گرچه گوش نسپردي
حالا كه لالم خواستي پس خود بخوان اي دوست
من قانعم آن بخت جاويدان نمي خواهم
گر مي تواني يك نفس با من بمان اي دوست
يا نه، تو هم با هر بهانه، شانه خالي كن
از من – من اين بر شانه ها بار گران- اي دوست
نا مهرباني را هم از تو دوست خواهم داشت
بيهوده مي كوشي بماني مهربان اي دوست
آن سان كه مي خواهد دلت با من بگو آري
من دوست دارم حرف دل را بر زبان اي دوست

“محمدعلي بهمني”

همه ميپرسند
چيست در زمزمه مبهم آب
چيست در همهمه دلكش برگ
چيست در بازي آن ابر سپيد
روي اين آبي آرام بلند
كه ترا مي برد اينگونه به ژرفاي خيال
چيست در خلوت خاموش كبوترها
چيست در كوشش بي حاصل موج
چيست در خنده جام
كه تو چندين ساعت
مات و مبهوت به آن مي نگري
نه به ابر
نه به آب
نه به برگ
مه به اين آبي آرام بلند
نه به اين خلوت خاموش كبوترها
نه به اين آتش سوزنده كه لغزيده به جام ( ادامه )

از خانه بيرون ميزنم اما کجا امشب
شايد تو ميخواهي مرا در کوچه ها امشب!
پشت ستون سايه ها روي درخت شب
مي جويم اما نيستي در هيچ جا امشب؟
ميدانم ، آري نيستي اما نمي دانم
بيهوده مي گردم به دنبالت چرا امشب؟
هر شب ترا بي جستجو مي يافتم اما
نگذاشت بي خوابي به دست آرم ترا امشب
ها…سايه اي ديدم! شبيه ات نيست اما حيف!
اي کاش مي ديدم به چشمانم خطا امشب
هر شب صداي پاي تو مي آمد از هر چيز
حتا ز برگي هم نمي آيد صدا امشب
امشب ز پشته ي ابرها بيرون نيامد ماه ( ادامه )

از قهوه خانه ی سر میدان شروع شد
از شکل های داخل فنجان شروع شد
می آمدی و بافه ی گیسو به دست باد
و عشق از این فضای پریشان شروع شد
گنجشک تو شدم ،همه ی جفت بازی ام
از سیم های لخت خیابان شروع شد
– رحمت رساد شیخ اجل را – که بوسه مان
از باب ” عشق و شور ” گلستان شروع شد
پرسه شدی به باد ، هوا گردباد شد
بوسه زدی به ابر ، و باران شروع شد
حوّای مینیاتوری گیس گندمی !
از هیکل تو شوخی شیطان شروع شد ( ادامه )

لبهات آن دو شعله ی افروخته به چند؟
آن چشمهای قهوه ای سوخته به چند
گیسو طلای روسری آتشفشان بگو
گنجی که کوه در دلش اندوخته به چند؟
حال خوشیست دم به دم جذبه های تو
این حس آشنای نیاموخته به چند؟
آماج تیر هاست اگرچه تنم ولی
تیری که عشق را به دلم دوخته به چند؟
تا کی بسوزم از غم دوری دست هات
اش نخورده و دهن سوخته به چند؟

کودکی که تازه دیده باز می کند
یک جوانه است
گونه های خوشتر از شکوفه اش
چلچراغ تابناک خانه است
خنده اش بهار پر ترانه است
چون میان گاهواره ناز می کند…
ای نسیم رهگذر به ما بگو
این جوانه های باغ زندگی
این شکوفه های عشق
از سموم وحشی کدام شوره زار
رفته رفته خار می شوند؟؟
این کبوتران برج دوستی
از غبار جادوی کدام کهکشان
گرگ های هار می شوند؟؟

«فريدون مشيري»

ای آنکه در شبانه من، روشنی هنوز
گاهی به من بگو که به یاد منی هنوز
باغ خزان من ز تو رونق گرفته است
تنها گل شکفته این گلشنی هنوز
گلزار عطر و رنگ شدی، سالهای سال
مستم به عطر بوته پیراهنی هنوز
در جستجوی گوشه آرام با توام
چون کودکی، رها شده بر دامنی هنوز
معجون نرمش و آرامشی و عشق
ابریشمی، صدفی، سوسنی هنوز
مرغی کنار شیشه پرو بال می زند
برجان پر شکسته من مامنی هنوز
گاهی به من بگو که به یاد منی هنوز
ای آنکه شاهد این شیونی هنوز

دکتر منوچهر محمدزاده

اگر حرفی، سرودی روی لبها نیست
و زنگ نعره ای در گوش شبها نیست
اگر اکنون هجوم درد و تنهاییست
اگر امید من امید رویاییست
بترس از من، بترس از من،

از این سیل جدا افتاده ی مغرور
بترس از من، بترس از من

که پر کینه نگاهت میکنم از دور
نخواهم رفت…
خواهم ماند
روزی با تو، خواهم خواند، سرودی را که از چشمم نمی خوانی
حدیثی را که جز رویا نمیدانی
برایت مهربان بودم، تو میدانستی و نامهربان بودی
به پایت زندگی دادم، تو رنجم دادی و در فکر جان بودی
گرفتی هر چه از من بود، چو دشمن مرا پا بستی و رفتی
چو ترسیدی که بگریزم گل پیوندمان بشکستی و رفتی
بترس از من…