دانلود جدیدترین آهنگ های ایرانی

از برگها شنیده ام اواز ماه را
وز آب ها ترانه خواب گیاه را
آموختم ز برق سرشک ستاره ها
فریاد اشک را و زبان نگاه را
و آن چشم آهوانه که یک عمر روز و شب
بی گریه سر نکرد
غم را به من نمود و شبان سیاه را…
با آن که در تبسم مهر تو یافتم
ذوق نگاه را
اما
همیشه زمزمه ای جاریست بر لبم
کای عشق…
پیش از آن که تو خاکسترم کنی
ای کاش می شناختم از راه … چاه را…

نگاهش در جهان راز در پرواز و، دستش
چهره پردازِ جهانی راز.
نگاهش تا نهانگاهِ نهادِ آدمی پویا
حقیقت را و خوبی را به هر جا هر زمان جویا.
نگاهش خوشتر از خورشید بر هر ذرّه می تابید
نگاهش تار و پود سنگ را می دید، می کاوید.
پرندین زلفکانش، پرفشان در باد
شکوفان گونه هایش، تا شب صد سالگی
هر روز گل می داد!
نشان استواری، راستی، قدّی که می افراشت
شکوهی داشت آن رفتار، آن قامت، شکوهی داشت!
غرور پادشاهان را شکوهش بر زمین می زد
به هر نقشی که می پرداخت، دست رد به نقاشان چین می زد
چه جای نقش، جان می آفرید از لطف، می گفتی
که گاهِ آفرینش، طعنه بر جان آفرین می زد!
به تنهایی، جهانی بود
هنر را، مهر را، آزادگی را، کهکشانی بود.
طبیعت، رنگ ها و نقش ها را خوش به هم آمیخت
وز آن جان مایه، طرح گل، چمن، انسان، کبوتر
یا صنوبر ریخت.
کمال الملک
قلم در رنگ می گرداند
اگر افسون، اگر جادو، اگر اعجاز
در آن میدان که او می راند
نفس از بهت درمی ماند.
همه دنیای معنا را به پیش دیده می گسترد:
«نیاز و ناز و مهر و رنج و شوق و شرم» را بر پرده می آورد!
کمال الملک
به نقّاش طبیعت آفرین می گفت،
وگر با چشم دل، با گوشِ جان، همراه او بودی
به چشمش قطره اشکی، گاه می دیدی
چنین می گفت:
_«اگر شمشیر بر سر،
دست در زنجیر، در تبعید،
سر کردی، هنر کردی.
اگر با این همه نامردمی ها، باز دنبال هنر گردی
هنر کردی.»

دست مرا بگیر که آب از سرم گذشت
خون از رخم بشوی که تیر از پرم گذشت
سر بر کشیدم از دل این دود ، شعله وار
تا این شب از برابر چشم ترم گذشت
شوق رهایی ام درِ زندانِ غم شکست
بوی خوش سپیده دم از سنگرم گذشت
با همرهان بگوی : (( سراغ وطن گرفت
هر جا که ذره ذره خاکسترم گذشت ))
خورشید ها شکفت ز هر قطره خون من
هر جا که پاره های دل پرپرم گذشت
در پرده های دیده ی من باغ گل دمید
نام وطن چو بر ورق دفترم گذشت

با چشم و دلی ، ز مهر سرشار
پرسید
چگونه می‌سرایی ؟
در چنبر عالم زمینی
یک‌باره چه می‌شوی هوایی ؟
ناگاه ز کدام زخمه ، گردد
چنگ دلت از نوا ، نوایی ؟
جانت ز کدام جلوه یابد
این نقش و نگار کبریایی ؟
گر نیست لطیفه بهشتی
ور نیست ودیعه خدایی
با پردگیانِ عالم شعر
دیدار چگونه می‌نمایی ؟
پیغام چگونه می‌فرستی
الهام چگونه می‌ربایی ؟
گفتم که
– ندانم و ، ندانم
این نیز ، که من که‌ام ؟ کجایی ؟
وین کیست درون من ، که نالد
من نایم اگر ، کجاست نایی ؟
فریاد مرا چگونه ریزد
در قالب تنگ شش هجایی
تا در نگری جدایم از خویش
جان رقص‌ کنان از این جدایی
سیمرغ خیال می‌کشد بال
مجذوب حلاوت رهایی
پوینده ، تمام هستی من
هر ذره ، به سوی روشنایی
هر صبح ، رهاتر از پرستو
این پیک دیار آشنایی
در دشت فلک به دانه‌چینی
در جوی سحر ، به سینه‌سایی
از کلبه تنگ بینوایان
تا قصر بلند پادشایی
بر بام ستاره‌ها برآیم
هر شام بدین شکسته‌پایی
تا … بشکفد این جوانه شعر
چون تاج سپیده‌ دم ، طلایی
با این همه ، در دل تو ای دوست
تا نیست امید رهگشایی
ماییم و نوای بی نوایی
بسم الله اگر حریف مایی

معنای زنده بودن من، با تو بودن است.
نزدیک، دور
سیر، گرسنه
رها، اسیر
دلتنگ، شاد
آن لحظه ای که بی‌ تو سر آید مرا مباد!
مفهوم مرگ من
در راه سرفرازی تو، در کنار تو
مفهوم زندگی‌ است.
معنای عشق نیز
در سرنوشت من
با تو، همیشه با تو، برای تو، زیستن.

موج، می آمد، چون كوه و به ساحل می خورد !
از دل تیره امواج بلند آوا،
كه غریقی را در خویش فرو می برد،
و غریوش را با مشت فرو می كشت،
نعره ای خسته و خونین ، بشریت را،
به كمك می طلبید :
– « آی آدمها …
آی آدمها … »
ما شنیدیم و به یاری نشتابیدیم !
به خیالی كه قضا،
به گمانی كه قدر، بر سر آن خسته ، گذاری بكند !
« دستی از غیب برون آید و كاری بكند »
هیچ یك حتی از جای نجنبیدیم !
آستین ها را بالا نزدیم
دست آن غرقه در امواج بلا را نگرفتیم،
تا از آن مهلكه – شاید – برهانیمش،
به كناری برسانیمش ! ..
موج، می آمد، چون كوه و به ساحل می ریخت .
با غریوی،
كه به خاموشی می پیوست .
با غریقی كه در آن ورطه، به كف ها، به هوا
چنگ می زد، می آویخت …
ما نمی دانستیم
این كه در چنبر گرداب، گرفتار شده است ،
این نگونبخت كه اینگونه نگونسار شده است ،
این منم،
این تو،
آن همسایه،
آن انسان!
این مائیم !
ما،
همان جمع پراكنده،
همان تنها،
آن تنها هائیم !
همه خاموش نشستیم و تماشا كردیم .
آن صدا، اما خاموش نشد .
– « … آی آدم ها … »
« آی آدم ها … »
آن صدا، هرگز خاموش نخواهد شد ،
آن صدا، در همه جا دائم، در پرواز است !
تا به دنیا دلی از هول ستم می لرزد،
خاطری آشفته ست،
دیده ای گریان است،
هر كجا دست نیاز بشری هست دراز؛
آن صدا در همه آفاق طنین انداز ست .
آه، اگر با دل وجان، گوش كنیم،
آه اگر وسوسه نان را، یك لحظه فراموش كنیم،
« آی آدم ها » را
در همه جا می شنویم .
در پی آن همه خون، كه بر این خاك چكید،
ننگ مان باد این جان !
شرم مان باد این نان !
ما نشستیم و تماشا كردیم !
در شب تار جهان
در گذركاهی، تا این حد ظلمانی و توفانی !
در دل این همه آشوب و پریشانی
این از پای فرو می افتد،
این كه بردار نگونسار شده ست،
این كه با مرگ درافتاده است،
این هزاران وهزاران كه فرو افتادند؛
این منم،
این تو،
آن همسایه !
آن انسان،
این مائیم .
ما،
همان جمع پراكنده، همان تنها،
آن تنها هائیم !
اینهمه موج بلا در همه جا می بینیم،
« آی آدم ها » را می شنویم،
نیك می دانیم،
دستی از غیب نخواهد آمد
هیچ یك حتی یكبار نمی گوئیم
با ستمكاری نادانی، اینگونه مدارا نكنیم
آستین ها را بالا بزنیم
دست در دست هم از پهنه آفاق برانیمش
مهربانی را،
دانائی را،
بر بلندای جهان،
بنشانیمش … !
– « آی آدم ها … !
موج می آید … »

به سنگ ساحل مغرب شكست زورق مهر
پرندگان هراسان، به پرس و جورفتند
هزار نيزه زرين به قلب آب شكست
فضاي دريا يكسره به خون و شعله نشست
به ماهيان خبر غرق آفتاب رسيد
نفس زنان به تماشای حال او رفتند
ز ره درآمد باد
به هم بر آمد موج،
درون دريا آشفت ناگهان، گفتی
هزاران اسب سپيد از هزار سوی افق،
رها شدند و چو باد از هزار سو رفتند !
نه تخته پاره زرين، كه جان شيرين بود؛
در آن هياهوی هول آفرين رها بر آب !
هزار روح پريشان به هر تلاطم موج،
بر آمدند و به گرداب فرو رفتند !
لهيب سرخ به جنگل گرفت و جاری شد.
نواگران چمن از نوا فرو ماندند.
شب آفرينان بر شهر سايه افكندند.
سحر پرستان، فرياد در گلو، رفتند !

موج ز خود رفته رفت ساحل افتاده ماند .
اين، تن فرسوده را،پاي به دامن كشيد؛
و آن سر آسوده را،سوي افق ها كشاند.
ساحل تنها، به درد در پي او ناله كرد:
موج سبكبال من،بي خبر از حال من،
پاي تو در بند نيست.بر سر دوشت، چو من،
كوه دماوند نيست.
هستم اگر می روم خوشتر ازين پند نيست
بسته به زنجير را ليك خوش آيند نيست
ناله خاموش او، در دلم آتش فكند
رفتن؟ ماندن؟ كدام؟ ای دل انديشمند؟
گفت:«به پايان راه، هر دو به هم مي رسند»
عمر گذر كرده را غرق تماشا شدم:
سينه كشان همچو موج، راهي دريا شدم
هستم اگر ميروم، گفتم و رفتم چو باد
تن، همه شوق و اميد، جان همه آوا شدم
بس به فراز و نشيب، رفتم و باز آمدم،
زآن همه رفتن چه سود؟ خشت به دريا زدم!
شوق در آمد ز پای، پای درآمد به سنگ
و آن نفس گرم تاز، در خم و پيچ درنگ؛
اكنون، ديگر، دريغ، تن به قضا داده است!
موج ز خود رفته بود، ساحل افتاده است

جام دريا از شراب بوسه خورشيد لبريز است ،
جنگل شب تا سحر تن شسته در باران ،
خيال انگيز !
ما ، به قدر جام چشمان خود ،
از افسون اين خمخانه
سرمستيم
در من اين احساس :
مهر مي ورزيم ،
پس هستيم !

خورشيد ، در آفاق مغرب بود و ، جنگل را ،
– تا دور دست كوه – در درياي آتش شعله ور مي كرد .
اينجا و آنجا ، مرغكي تنها ،
رها در باد .
بر آب هاي نيلي دريا گذر مي كرد !
دريا ، گرسنه ، تشنه ، اما سر به سر آرام
در انتظار طعمه اي ، گسترده پنهان دام
خود با هزاران چشم بر ساحل نظر مي كرد !
در لحظه خاموشي خورشيد
دامش بر اندامي فرو پيچيد !
پا در كمند مرگ
گاهي سر از غرقاب بر مي‌كرد
با ناله هايي ، – در شكنج هول و وحشت گم –
شايد خدا را ، يا « سبكباران ساحل » را خبر مي كرد .
شب مي رسيد از راه
– غمگين ، بي ستاره ، بي صفا ، بي ماه ! –
مي ديد دريا را كه آوازي نشاط انگيز مي خواند !
صيدي به دام افكنده !
خوش مي رقصد و گيسو مي افشاند !
تا با كدامين خون تازه ، تشنگي را نيز بنشاند !
در پهنه ساحل
چشمي بر امواج پريشان دوخته ،
– لبريز از خونابه غم – كام دريا را
با قطره هاي بي امان اشك ، تر مي‌كرد !
جاني ز حيرت سوخته ، شب را و شب هاي پياپي را
سحر مي كرد … !
آه ، اي فرو افتاده در دام تباني هاي پنهاني !
اي مانده در ژرفاي اين درياي طوفان زاي ظلماني !
اي از نفس افتاده – چون من –
در تلاطم هاي شب هاي پريشاني !
اي كاش ، در يك تن ، ازين بس ناخلف فرزند ،
فرياد خاموشت اثر مي كرد !