دانلود جدیدترین آهنگ های ایرانی

سعی کن آسوده باشی حال من بهتر شده ست
ناز شستت ! روزگارم بعد تو محشر شده ست!

اینکه پرسیدن ندارد ، حال و روزم عالی است!
بعد از این هم سر شود..چون پیش از این هم سر شده ست..

آنکه هِی این روزها دنبال ردّش می روی،
اندکی دیر آمدی! مرده ست .. خاکستر شده ست..

جای او یک دختر شاد ِغزلخوان ساختم!
یک کمی تلخ است.. در نوع خودش نوبر شده ست !

دختری آسوده که این روزها سرگرمی اش،
جزوه و درس و کتاب و کاغذ و دفتر شده ست!

باز برگشتی برایش قصه پردازی کنی؟
لطف کن چیزی نگو! برگرد! .. گوشش کر شده ست!

منتظر باشی _ نباشی آمدن در کار نیست
عذر میخواهم..برو.. یکبار قبلا خر شده ست !
.
هیچ هم در فکر عشقت نیست ! تنها اندکی ،
بی قرار و سرکش و افسرده و خود سر شده ست .

“درس میخواند ” که با غفلت فراموشت کند
“درس میخواند” ولی ، از اشک ، جزوه ش تَر شده ست…

عذر میخواهم ولی .. باید بگویم.. راستش .. ،
در غیابت حال او از قبل هم بدتر شده ست

دل پیش کسی باشد و وصلش نتوانی
لعنت به من و زندگی و عشق و جوانی

تا پیش تو آورد مرا بعد تو را برد
قلبم شده بازیچه ی دنیای روانی

باید چه کنم با غم و تنهایی و دوری
وقتی همه دادند به هم دست تبانی

در چشم همه روی لبم خنده نشاندم
در حال فرو خوردن بغضی سرطانی

آیا شده از شدت دلتنگی و غصه
هی بغض کنی ،گریه کنی ، شعر بخوانی ؟

دلتنگ تو ام ای که به وصلت نرسیدم
ای کاش خودت را سر قبرم برسانی

شعرمی خوانم برایت گرچه حالم خوب نیست
قهوه میریزم برایت فالمان مطلوب نیست

خواب می بینم در آغوش تو ام هرنیمه شب
میشود تعبیر خواب من ولی محبوب نیست

بوسه برلبهای حسرت میزنم هرروزوشب
قاب عشقم روی دیوار دلت منصوب نیست

درنگاهت غرق دریای جنونی میشوم
هرکه را عشقی به دارش میکشد مصلوب نیست

دست محنت میکشم بر گیسوی آشفته ام
میرودبرباداین دل،یارمن محجوب نیست

تا نگاهم می کنی ،حالم پریشان میشود
قطره های ِاشک من،از دیده غلتان میشود

زُل به رویم میزنی، کلی خجالت میکشم
دست و پاهایم مثال ِ بید ، لرزان میشود

شاخه ها از شوق دیدارت، زبان وا میکنند
غنچه هاکف میزنند،گلبرگ رقصان میشود

چون صدایم میکنی ،روحم هوا پر میزند
مردم چشمم ،به زیر پلک ، پنهان میشود

بَسکه آن لبهای ِتو، قندوشکر پاشیده است
حتم ِ این دارم شکر، اهدا به لبنان میشود

پا به هر جا می گذاری،صد گِرِه وا میکنی
بلبل ِ در لک فرو ، فورا غزلخوان میشود

شاعران در وصف ِموهایت،غزلها گفته اند
تاری از موهای ِتو، صدجلد دیوان میشود

در رکابت مانده ام ، باشی به همراهم اگر
دردِ بی درمان ِ من ،یکباره درمان میشود

گفت دیده ست مرا؛ این که کجا یادش نیست
همه چیزم شده و هیچ مرا یادش نیست

این ستاره به همه راه نشان می داده ست
حال نوبت که رسیده ست به ما یادش نیست

قصه ام را همه خواندند؛ چگونه ست که او
خاطرات من ِ انگشت نما یادش نیست؟!

بعد ِ من چند نفر کشته، خدا می داند
آن قدر هست که دیگر همه را یادش نیست

او که در آینه در حیرت ِ نیم خودش است
نیمه ی دیگر خود را چه بسا یادش نیست

صحبت از کوچکی حادثه شد، در واقع…
داشت می گفت مهم نیست مرا یادش نیست!

به یاد آن کسى که چشم هایش برده جانم را
تفال میزنم هر شب مَفاتیحُ الجَنانَم را

من آن آموزگارم که سوال از عشق میپرسم
ولیکن خود نمیدانم جواب امتحانم را

کمى از درد ها را با بُتم گفتم مرا پس زد
دریغا که خدایم هم نمى فهمد زبانم را

به قدرى در میان مردم خوشبخت بدنامم
که شادى لحظه اى حتى نمى گیرد نشانم را

تو دریایى و من یک کشتى بى رونقِ کُهنه
که هى بازیچه میگیرى غرورم ، بادبانم را

شبیه قاصدک هاى رها در دشت میدانم
لبت بر باد خواهد داد روزى دودمانم را

دلم مى خواهد از یک راز کهنه پرده بردارم
امان از دست وجدانم که مى بندد دهانم را

یادم نمی آید ولی انگار “بهمن”بود
دستت به روی شانه های خسته من بود

چیزی نمیگفتی ولی از دور میدیدم
حسی درون سینه ات در حال مردن بود

پیوند ما دیگر خیالی بود ناممکن
قلب من از شیشه دلت ازجنس آهن بود

بی اعتنا از من گذشتی و نفهمیدی
قلبی درون سینه درحال شکستن بود

من دست خالی گرچه باتقدیر جنگیدم
حتی زمین و آسمان با عشق دشمن بود

دیگر وجود خسته ام محکوم نابودیست
این آخرین فرصت برای از تو گفتن بود

زندگی ما در دست خداست و هر وقت او بخواهد ما را وارد جهان میکند

و هر زمان که مایل باشد از این جهان می برد؛

و به ما  نه اختیار داده شده که به این جهان بیاییم نه از اینجا برویم …

زندگی به منزله سرمایه ای ست که خداوند به ما می دهد

و ما فقط از سود این سرمایه میتوانیم استفاده نماییم نه از خود آن؛

برای اینکه خود سرمایه به ما تعلق ندارد.

دوستت دارم چرایش پای تو،
ممکنش کردم،محالش پای تو

میگریزی از من و احساس من
دل شکستن هم ،گناهش پای تو

آمدی آتش زدی بر جان من
درد بی درمان گرفتن هم،دوایش پای تو

من اسیرم در میان آن دو چشم
قفل زندان را شکستن هم،سزایش پای تو

سوختم،آتش گرفتم زین سبب
آب بر آتش نهادن هم جزایش پای تو

پای رفتن هم ندارم من،از کوی دلت
پا نهادن بر دل مست و خرابم پای تو…

دیگر نمی خواهم بگیری دست سردم را
حتی نمی خواهم ببینی روی زردم را

آرام در فریاد خود مصلوب می مانم
خودآرزو کردم خروج و دین طردم را

ازاین سکوت و گوشه گیری خرده می گیری
حتما فراموشت شده هرکار کردم را

تو می کشی بیرون تمام مهره هایت را
می بازم وتا می کنم من تخته نردم را

در من به پاشد محشری کوهی به راه افتاد
پیوست درهم سطح دریاهای دردم را

چون رفتنم حتمی شده بربادخواهم رفت
دیگر نمی بینی غبارم خاک و گردم را